"Chrzest". Mocne męskie kino z wyrazistymi kreacjami aktorskimi [RECENZJA]

"Chrzest" jest w pewnej mierze podobny do debiutu reżysera, "Mojej krwi": podobnie jak tam liczy się męska przyjaźń, podobnie jak tam są pewne zawirowania z potomkiem (a raczej z opieką nad nim). O ile "Moja krew" była dość szowinistyczna, a bohatera trudno było polubić, to w "Chrzcie"” z postaciami można się jako tako utożsamić, sam film zaś jest o wiele dojrzalszy (reżyser wciąż jednak nie dostrzega kobiet, traktując je jako ozdobnik, i nie bardzo sobie radzi z dotyczącymi ich wątkami).

To opowieść o dwóch przyjaciołach z Tarnowa: Michale i Janku. Obaj przez pewien czas pracowali dla gangu Grubego. Potem Michał wyjechał, a raczej uciekł, do Warszawy, zrobił karierę, ma własny biznes, żonę, urodziło mu się dziecko. Do roli ojca chrzestnego wybrał Janka. I nie tylko do tej roli, jak się wkrótce okaże – Michał swego czasu wsypał gangsterów i w każdej chwili może dosięgnąć go ich zemsta, stara się więc maksymalnie zbliżyć do siebie przyszłego chrzestnego i swą żonę: a nuż kiedyś Janek będzie musiał się zaopiekować rodziną Michała…

Oglądając "Chrzest" nasuwają się – choć formalnie to obraz zupełnie odmienny, przerysowany, przeestetyzowany – porównania z "Długiem" Krzysztofa Krauzego (podobnie jak tam główny bohater postawiony jest w sytuacji bez wyjścia i jest dług do spłacenia). Samą historię zaś wielu porównywało do przypowieści o Kainie i Ablu (większość wydarzeń w "Chrzcie" ma ponadto wymiar antycznej tragedii).

Przede wszystkim jednak to kino aktorskie – kreacje Tomasza Schuchardta i Wojciecha Zielińskiego nieprzypadkowo nagrodzono w Gdyni (sam reżyser zgarnął tam Srebrne Lwy) – na nich opiera się ten film. Nota bene aktorzy i twórcy przygotowując się do zdjęć sporo czasu spędzili w więzieniach… na rozmowach z przestępcami i mordercami, którzy okazali się niezwykle pomocni i którym zależało na tym, by film był jak najbardziej autentyczny. Wspaniałą robotę wykonał także operator Paweł Flis. A i scenariusz jest solidny, podobać mogą się zwłaszcza soczyste dialogi. Śmiało można więc uznać drugi film Marcina Wrony za małe objawienie.

Beata Cielecka

"Chrzest" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV