"Hobbit: Pustkowie Smauga". Nie ma złego na małego [RECENZJA]

Hobbit Bilbo Baggins, Czarodziej Gandalf i Trzynastu Krasnoludów pod wodzą Thorina Dębowej Tarczy, kontynuują wyprawę, której celem jest odzyskanie Ereboru - Królestwa Krasnoludów. Na przeszkodzie staje im armia orków, uwięzienie w królestwie nie pałających sympatią do krasnoludów elfów oraz zamieszkujący Samotną Górę i pilnie strzegący swoich skarbów Smok Smaug. Na szczęście wyprawie towarzyszy sprytny Hobbit, który potrafi znajdować wyjście nawet w niemożliwej sytuacji.

Ta część ma bardziej jeszcze niż pierwsza bajkowe oblicze. Zasługa to smoka Smauga, zajmującego w opowieści sporo miejsca, który trzeba to od razu przyznać udał się Peterowi Jacksonowi nadspodziewanie dobrze. Jest jeśli to nie nadbudowa – wiarygodny nie tylko fizycznie, ale nawet psychologicznie! Ta część obfituje w szalone przygody, a do takich należy na pewno szalony rafting uciekających w beczkach z królestwa leśnych elfów krasnoludów. Wyszło to tak autentycznie, że czasem uchylamy się przed chlustem wody z górskiego potoku. czy uwolnienie z rąk a raczej sieci gigantycznych pająków. Nie można pominąć pojawiającego się w tej części pięknego, płowowłosego Legolasa, ulubieńca fanek, któremu partneruje żywiołowa Tauriela, nawiasem mówiąc znacznie od niego ciekawsza.  W ogóle ta część w porównaniu z poprzednią jest dynamiczniejsza, nieco bardziej okraszona dylematami (wątek Taurieli i Kiliego, wątek Barda i jego rodzinnej hańby), mniej w niej sielskich, nieco przydługich obrazków z Shire, pojawia się nawet wątek polityczny. Zupełnie nie zgadzam się z twierdzeniem, że środkowa część bywa najbardziej kaleka, bo pozbawiona wielkiego początku i kulminacyjnej puenty. Akurat w trylogiach Jacksona, który powoli się rozkręca i ma upodobanie do kilku łzawych finalnych finałów finału,  nie jest to wadą, a wręcz staje się zaletą.

Beata Cielecka

"Hobbit: Pustkowie Smauga" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!