"Hugo i jego wynalazek". Świat jest maszyną [RECENZJA]

Hugo i jego ojciec, zegarmistrz, pracowali nad naprawieniem pewnego mechanizmu. Ojciec chłopca ginie w pożarze, a opiekę nad chłopcem przejmuje lubiący pociągać z butelczyny stryj. Zabiera go ze sobą na dworzec, gdzie mieszka i pracuje, dbając o dworcowe zegary. Hugo zabiera ze sobą jedynie ów mechanizm i notes ojca z notatkami i rysunkami dotyczącymi jego konstrukcji. Od tej pory próbuje naprawić go sam. Przejmuje też opiekę nad licznymi i ogromnymi zegarami na dworcu. Musi przy tym ukrywać się przed policjantem wyłapującym bezdomne dzieci, by oddać je do sierocińca. Hugo wierzy, że w zepsutej maszynie jest zaszyfrowana wiadomość od jego ojca – i rzeczywiście, pewnego dnia udaje mu się do niej dotrzeć, kryje ona jednak pewną tajemnicę, którą teraz Hugo musi rozwikłać.

Wizualnie i dźwiękowo film jest dopracowany pod każdym względem. Obraz to w zasadzie płynne przechodzenie z jednego fotogenicznego, jeśli tak można powiedzieć, kadru w drugi. Konstrukcja dworca, filmowanego z różnych perspektyw, sama w sobie jest już bardzo malownicza, mechanizmy zegarów są fascynujące, sceneria dworca i miasta jest jak ze starych pocztówek, a wszystko to dodatkowo uatrakcyjnione podkręceniem kolorów w kierunku sepii i akwamaryny. Dźwiękowo wiernie oddano atmosferę starodawnego, ogromnego, ruchliwego dworca, pełnego odgłosów kroków spieszących się podróżnych, ale i muzyki grającej w miejscowej kawiarence. Do tego film wypełnia bardzo pasująca do jego nastroju muzyka.

Co do samej historii – to w zasadzie film o miłości do kina i o magii kina, nie dam głowy, że okaże się interesujący dla rówieśników bohaterów, zwłaszcza że jest opowiedziany bardzo niespiesznie, wygląda na to, że sporo kadrów jest stworzonych bardziej do podziwiania niż posuwania akcji do przodu. Na pewno warto pochwalić grę aktorów, zwłaszcza dziecięcych. Wszyscy zostali trafnie obsadzeni i świetnie wywiązali się ze swoich zadań aktorskich.

Beata Cielecka

"Hugo i jego wynalazek"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV