"Między nami". Takiego pięknego syna spłodziliśmy [RECENZJA]

Na ekranie obserwujemy Maćka (Maciej Miller) i jego dziewczynę Martynę (Martyna Krasińska). Są razem od lat, ale nagle chłopakowi coś się ubzdurało, uznał, że nie kocha swojej partnerki i meczy go ten związek. Zdarza się, ludzie się rozstają, tyle tylko, że w tym przypadku dziewczyna jest w ósmym miesiącu ciąży.

I w tym momencie przechodzimy do kina będącego już pełnym ekshibicjonizmem, gdyż para zastanawia się, czy chcą to dziecko zatrzymać, czy oddać do adopcji. I można się im dziwić, oburzać, czy cokolwiek, ale jest to szalenie prawdziwe. Mamy młodych ludzi, którzy zwyczajnie boją się o przyszłość, nie chcą popełniać błędów, chociaż i tak będą je popełniać. Zastanawiają się na ile dziecko ich ograniczy, w końcu nie planowali jeszcze zostać rodzicami, sytuacja ich przerasta, gdyż nie byli to przygotowani i nie są gotowi. Tyle, czy do tego w ogóle można być gotowym? Maciek i Martyna może podchodzą do sytuacji w egoistyczny sposób, ale właściwie w jaki mają podchodzić? Prawdziwe i poruszające, a w pewnych momentach niemal płakałem. Naprawdę, trudno było powstrzymać łzy.

Więcej, sam zacząłem się zastanawiać, jak zachowałbym się na miejscu głównych bohaterów. Bałem się o ich kolejne wybory, lecz jednocześnie również szalenie im kibicowałem. Na ekranie oglądamy dwójkę ludzi, którzy dopiero wkraczają w dojrzałość i nikt nie dał im instrukcji obsługi dorosłości. Muszą się z tym zmierzyć sami, więc mają też prawo mieć kryzysy, wątpliwości i najzwyczajniej w świecie się bać. Bo w rzeczywistości nic nie jest tak czarno-białe, jak pozornie mogłoby nam się wydawać. Świat składa się z przeróżnych odcieni szarości i tylko od nas zależy oraz naszych decyzji zależy, jak finalnie poukładamy życiowe puzzle.

„Między nami” to coś więcej niż film dokumentalny, to rejestracja życia. Maciej Miller sporo zaryzykował, gdy zdecydował się po prostu filmować własne życie, bez żadnego udawania, bez grania i właśnie dzięki temu wygrał. Jak sam przyznał w rozmowie po premierze produkcji, fakt, że kamera stale była z nimi, miała na przyszłych rodziców wymiar terapeutyczny. W końcu potrafili się przed sobą otworzyć, przestali udawać i wyłożyli karty na stół.

Nie myślcie jednak, że całość filmu jest zawsze dramatycznie poważna. Mimo trudnego tematu, na szczęście są też elementy na oddech i humor, co zwyczajnie rozładowuje napięcie. I przy okazji to uwypukla dramatyzm tej sytuacji, gdyż właściwie śmiejemy się przez łzy.

„Między nami” nie jest zwykłym filmem, to wycinek z życia urodzonego w 1994 roku reżysera, co finalnie czyni ten obraz jeszcze wartościowszym. Oczywiście, możecie powiedzieć, że paradoksalnie obnażanie samego siebie i swoich emocji jest w sztuce dość łatwe, ale gdy efekt końcowy tak mocno we mnie uderza i zapewne zostanie ze mną na długo, zupełnie nie zastanawiam się nad tym, czy to prosty zabieg czy nie. I przecież nie można odmówić autorowi odwagi, ja nigdy nie pokazałbym tak otwarcie swoich słabości, wewnętrzny cenzor byłby ostrzejszy. Dziękuję za ten film. Już dawno się tak nie wzruszyłem.

Krzysztof Połaski

[email protected]

Recenzja została pierwotnie opublikowana 24 czerwca 2017 roku.