"Mur", czyli marzenia o lepszym życiu [RECENZJA]

Mariusz ciężko pracuje – odnawia mieszkania, remontuje apartamenty bogatych klientów, polskich yuppie. Od czasu do czasu sprzeda też komuś narkotyki. Sam mieszka w klitce z pogrążoną w depresji matką, praktycznie nie ma życia osobistego. Wszystkie pieniądze odkłada, by w końcu spełnić swe marzenia: wyprowadzić się do pięknego mieszkania, takiego, jakie widzi w pracy, do zielonej i bezpiecznej okolicy, zyskać odpowiedni status, poważanie u ludzi, którzy do tej pory go nie zauważali lub traktowali przedmiotowo. I w końcu dopina swego – kupuje mieszkanie na strzeżonym osiedlu. Problem w tym, że wciąż dla innych będzie tylko „robolem”, że i tak będzie się wstydził przeszłości, że będzie musiał znosić docinki matki, a potem poświecić się jej bezustannej opiece.

Tytułowych murów jest w filmie nawet kilka. Ten pierwszy, dosłowny, odgradza lepszych i gorszych – to mur strzeżonego osiedla, za którym kwitnie inne, bogate życie. To również mur w umysłach ludzi – mieszkając w „dobrej okolicy” i mając świetną pracę, żyją zamknięci przed światem, traktując innych z góry. To wreszcie mur, który przez lata wyrósł w umyśle Mariusza – chłopak cokolwiek by nie zrobił, i tak będzie się czuł gorszy, będzie nie na swoim miejscu w pięknym apartamentowcu z widokiem na znane centrum handlowe. Pełnometrażowy debiut Dariusza Glazera (jest współautorem scenariusza „Chrztu” Marcina Wrony) to opowieść o realizacji marzeń, które… nie dadzą szczęścia.

„Mur” bardzo dobrze sprawdza się jako portret Polski podzielonej wyraźnie na biednych i bogatych, natomiast o wiele gorzej wypada jako zwykły ekranowy dramat: bohaterowie są zbyt niedookreśleni (o kilku z nich niczego się w zasadzie nie dowiemy, a kilku innych przestanie nas szybko interesować), zbyt wątle naszkicowani, by nas zaciekawić. Oglądamy ich jak przez szybę i coraz mniej zależy nam na ich losie…

Beata Cielecka

"Mur" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!