"Ojciec Chrzestny II". Druga część trylogii poświęconej mafijnej rodzinie Corleone [RECENZJA]

Nie od dziś wiadomo, że kręcenie sequeli to co najmniej ryzykowne zajęcie – artystycznie zazwyczaj nie dorównują pierwowzorowi, a krytycy są szczególnie najeżeni, podejrzewając twórcę (zazwyczaj słusznie) o brak własnych pomysłów i chęć odcinania kuponów od sławy poprzednika. A kiedy pierwsza część jest uznana za arcydzieło i obsypana Oscarami, sprawa wydaje się być z góry skazana na klęskę. Jednak tak się dzieje dopiero od lat 90. XX w., kiedy Hollywood opanowała prawdziwa epidemia sequeli (kontynuacji) i remake'ów (nowych wersji starych filmów lub seriali).

W 1973 r., kiedy Francis Ford Coppola przystępował do realizacji „Ojca chrzestnego II”, towarzyszyło mu życzliwe oczekiwanie. Choć nikt raczej nie sądził, że dorówna pierwszej części: 11 nominacji do Oscara i trzy statuetki to w każdej sytuacji wynik trudny do powtórzenia. Tym bardziej, że wtedy jeszcze nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej miały przede wszystkim rangę artystyczną, a nie finansowo-promocyjną.

Film zaczyna się w połowie lat 50. Michael Corleone (Al Pacino) jest głową mafijnej rodziny. Nie ma charyzmy swojego ojca, jest jednak zimnym, wyrachowanym i bezwzględnym graczem, a przez to – niezwykle niebezpiecznym. Wiedzą o tym jego rywale i próbują wyeliminować. W rodzinnej posiadłości dochodzi do zamachu na życie jego i żony (Diane Keaton). Michael orientuje się, że musi znaleźć nowe miejsce dla swej organizacji: próbuje coraz więcej zainwestować w legalne interesy na Florydzie i w Las Vegas, zainteresowany jest także biznesem hazardowym na Kubie, który proponuje mu wielki mafijny boss Hyman Roth (nominowany do Oscara Lee Strasberg).

Równocześnie jednak zostaje wezwany przed komisję Kongresu, która opierając się na zeznaniach skruszonego mafioza Frankiego Pentangeli (nominowany do Oscara Michael V. Gazzo) bada jego działalność i oskarża o kierowanie organizacją przestępczą. Na dodatek jego starszy brat Fredo (John Cazale) domaga się większego udziału w kierowaniu rodziną. Równolegle ukazana jest historia dzieciństwa Vita Baldini (Oreste Baldini) na Sycylii i jego młodości już pod imieniem Vita Corleone (Robert De Niro) w Ameryce, budowania pozycji wśród emigrantów i mieszkańców nowojorskiej Little Italy, tworzenia zrębów przyszłej rodziny Corleone..
.
Premiera „Ojca chrzestnego II” była szokiem. Że sequel okazał się lepszy od pierwowzoru, to nic: w końcu takie rzeczy już się zdarzały. Ale przeskoczyć arcydzieło za jakie uznawano „Ojca chrzestnego”, wydawało się wręcz niemożliwe. A jednak Coppola tego dokonał. A 11 nominacji do Oscara (znowu!) i aż sześć statuetek tylko to potwierdziło.

Oczywiście, film to nie matematyka, i między fanami „Ojca chrzestnego” wciąż trwają dyskusje, czy rzeczywiście dwójka jest lepsza od jedynki. Nie zmienia to faktu, że są to dwa wybitne filmy. I jedyny przypadek w historii, by sequel dostał Oscara dla najlepszego filmu, by dwóch aktorów pierwszoplanowych dostało Oscara za tę samą rolę (Marlon Brando w roku 1973, Robert DeNiro dwa lata później). F.F. Coppola i Mario Puzo odebrali także Oscara dla najlepszego scenariusza adaptowanego, choć z książki zaczerpnięto wyłącznie historię młodości Vito Corleone. Nie zmieściły się w pierwszym „Ojcu chrzestnym”, w dwójce były jak znalazł. A dzieje Michaela zostały całkowicie wymyślone na potrzeby filmu.

Francis Ford Coppola „Ojcem chrzestnym II” wyrobił sobie taką markę w Hollywood, że mógł zniknąć na kolejne pięć lat, by zająć się projektem o którym zawsze marzył – „Czasem Apokalipsy”. Ten film doprowadził go na skraj bankructwa, by w końcu okazać się kolejnym wielkim sukcesem. Mimo to, a może właśnie dlatego, był to już koniec niezależnej reżyserii w Fabryce Snów. Ale to już zupełnie inna historia...

Piotr Radecki

Film sensacyjny USA 1974, reż. Francis Ford Coppola

"Ojciec chrzestny II"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV