"Pentameron". W świecie mrocznych baśni [RECENZJA]

W królestwie Darkwood żyje dobry król i królowa. Pragną potomka, ale lata mijają, a dziecko nie przychodzi na świat… Jedyną radą poczęcie królowej ma być podobno zjedzenie przez nią serca podwodnego smoka przyrządzonego przez dziewicę. Król wyrusza na wyprawę, zabija poczwarę, ale sam ginie. W królestwie Highmountain król hoduje gigantyczną pchłę. Kiedy ta umiera, każe oprawić jej skórę, a potem ogłasza: kto odgadnie, czyja to skóra, dostanie za rękę piękną królewską córę, Violet. Król nie ma pojęcia, jakie będzie to miało konsekwencje… Kochający życiowe przyjemności władca Stronghold obiecuje sobie uwieść kobietę, która oczarowała go śpiewem. Nie ma pojęcia, że pieśń wykonywana była przez jedną z dwóch starych sióstr…

W pierwszej połowie XVII wieku włoski pisarz Giambattista Basile wydał w dialekcie neapolitańskim zbiór opartych na ludowych przekazach baśni zatytułowanych „Baśń nad baśniami, czyli Festyn tłuścioszek”. Podobna struktura i forma (to 50 baśni opowiadanych w ciągu 5 dni) zadecydowały o tym, że z czasem książkę zaczęto nazywać potocznie „Pentameronem”. To właśnie z niej zaczerpnięte są mroczne i dość krwawe nieraz opowieści z filmu Matteo Garrone. Mówią głównie o miłości, w różnych jej odmianach, o ludzkiej próżności (zwłaszcza druga z opowiastek), o naszych słabościach i niespełnionych odwiecznych marzeniach (wieczna młodość). To bajka dla dorosłych, niezwykle wysmakowana plastycznie, czasem szokująca (grana przez Salmę Hayek królowa spożywa serce smoka), niepozbawiona brutalności i odrobiny erotyki. Wspaniałe zdjęcia, plenery, kostiumy – każdy z kadrów można by oprawić w ramkę i powiesić na ścianie. Pochwalić trzeba także aktorów, oprócz wymienionej Hayek zobaczymy Vincenta Cassela (władca Stronghold) czy Toby’ego Jonesa (król Highmountain). Garrone za „Pentameron” nominowany był do Złotej Palmy w Cannes, zaś sam film zdobył aż 8 nagród David di Donatello, zwanych włoskimi Oscarami.