Śmierć w Wenecji

W wielu dziełach Luchina Viscontiego pobrzmiewają nuty znane z twórczości Thomasa Manna. W filmach "Zmysły", "Rocco i jego bracia", "Lampart", "Błękitne gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy", "Zmierzch bogów" odnaleźć można klimat charakterystyczny dla powieści laureata nagrody Nobla. Ale dopiero zrealizowaną w 1971 r. "Śmierć w Wenecji" można nazwać filmową adaptacją opowiadania Thomasa Manna z 1913 r. pod tym samym tytułem. Akcja filmu toczy się w 1911 r. Chory na serce znany kompozytor austriacki Gustav von Aschenbach przyjeżdża do luksusowego hotelu na weneckim Lido, by odpocząć i podreperować swoje zdrowie. Ogarniająca go nuda i przygnębienie przywołują wspomnienia o rozczarowaniach i niepowodzeniach, jakich doznał w życiu. Pewnego dnia wśród hotelowych gości zauważa kilkunastoletniego chłopca. Jak się okazuje, Tadzio wraz z matką, trzema siostrami i guwernantką przyjechał z Polski na wakacje. Aschenbach jest zafascynowany niebywałą urodą chłopca. Tadzio staje się obiektem jego uwielbienia. W mieście wybucha epidemia cholery. Władze ukrywają ten fakt, lecz Aschenbach dowiaduje się o zagrożeniu. Nie chce jednak opuszczać Wenecji, by nie stracić z oczu Tadzia. Dlatego nie powiadamia jego matki o grożącym niebezpieczeństwie, choć w ten sposób naraża całą rodzinę na śmierć. Reżyser dość wiernie przeniósł na ekran fabułę noweli Manna. Był jednak przekonany, że pierwowzorem postaci Aschenbacha był kompozytor Gustaw Mahler, dlatego bohatera swego filmu uczynił kompozytorem (w noweli jest on niemieckim pisarzem). Wykorzystał również, w związku z tym, utwory Mahlera - III i V Symfonię - jako tło muzyczne filmu. Poprzez wprowadzenie retrospekcji rozbudował postać głównego bohatera, dopisując mu biografię, przy której konstruowaniu wykorzystał fakty z życia tego kompozytora.