Śmiertelne zmęczenie

Satyra na współczesne kino, massmedia i kult gwiazd zrealizowana z typowo francuskim wdziękiem i humorem. Zalety filmu doceniło jury festiwalu w Cannes przyznając mu, po raz pierwszy od 10 lat, nagrodę za scenariusz oraz nagrodę "techniczną" za efekty specjalne. Nad Sekwaną, gdzie film obejrzało kilka milionów widzów, określano "Śmiertelne zmęczenie" mianem "Gracza" po francusku. Porównanie z głośnym dziełem Roberta Altmana wzięło się stąd, że Michel Blanc - scenarzysta, reżyser i odtwórca głównej roli, wzorem amerykańskiego kolegi umieścił akcję swego filmu w środowisku filmowym, a niemal farsowy chwilami humor zderzył z absurdem i groteskowym koszmarem. I, podobnie jak Altman, zaprosił do udziału w "Śmiertelnym zmęczeniu" całą plejadę gwiazd przemysłu filmowego: od pięknej Carole Bouquet, pamiętnej z "Mrocznego przedmiotu pożądania", poprzez Philippe'a Noireta, Romana Polańskiego, Christiana Claviera, Thierry Lhermitte'a, po reprezentantki młodego pokolenia: Charlotte Gainsbourg, Estelle Hallyday czy Mathildę May. Dzięki temu film Blanca stał się tyleż wydarzeniem artystycznym, co towarzyskim: snobistyczna francuska widownia uwielbia bowiem oglądać swych ekranowych ulubieńców prywatnie, a tu pojawiają się pod własnymi nazwiskami, bez filmowych kostiumów i charakteryzacji. Pomysł historii podsunął Blancowi w 1992 r. jego przyjaciel reżyser Bertrand Blier, pod którego kierunkiem aktor kilkakrotnie pracował. Mało w Polsce znany, we Francji Blanc należy do grona aktorów ustępujących pod względem popularności tylko takim tuzom, jak Gerard Depardieu czy Jean - Paul Belmondo. Jego żywiołem jest komedia (m.in. "Strój wieczorowy", "Potwór"), ale na świecie znany jest przede wszystkim ze wstrząsającej, dramatycznej kreacji w filmie Patrice'a Leconte'a "Pan Hire". Gra dużo, jako reżyser jest bardziej powściągliwy. "Śmiertelne zmęczenie" jest jego drugim dziełem. "Od dawna marzył mi się film na temat skutków popularności - mówił w wywiadach Michel Blanc. - Sława jest czymś niesłychanie delikatnym. Wystarczy z byle powodu rzucić na żer prasy i publiczności kilka nazwisk: następstwa bywają okropne i nigdy nie spotykamy się z domniemaniem niewinności w odbiorze społecznym. Im bardziej was kochają, tym bardziej mają za złe". W czasie festiwalu w Cannes na Lazurowym Wybrzeżu nieoczekiwanie pojawia się nie zapowiadany wcześniej aktor Michel Blanc. Ma problemy z akredytacją i wynajęciem pokoju w reprezentacyjnym hotelu Carlton. Po interwencji samego dyrektora festiwalu, Gillesa Jacoba, dostaje apartament chwilowo nieobecnego Gerarda Depardieu. Składa w hotelu wizyty znajomym aktorkom, obłapia je i próbuje okraść. Wkrótce po tym w Paryżu Michel Blanc zostaje aresztowany za próbę gwałtu na aktorce Josiane Balasco. Na pomoc uwięzionemu przybywa jego najbliższa przyjaciółka, Carole Bouquet. Dziwne fakty związane z aktorem, stanowczo zaprzeczającym wszystkim oskarżeniom, wymagają jak najszybciej wyjaśnienia. Carole i Michel rozpoczynają prywatne śledztwo i natrafiają na... sobowtóra aktora. Zdemaskowany prowincjonalny uzurpator, Patrick Olivier, jest bliźniaczo podobny do Michela. Bez najmniejszych skrupułów wykorzystuje jego sławę i pieniądze. Bezczelnemu spryciarzowi udaje się nawet przekonać Michela, że ze współpracy z nim może odnieść same korzyści, ale propozycja ta okazuje się pułapką.