Człowiek, którego nie było

Domorosły szantażysta uruchamia lawinę nieprzewidzianych zdarzeń. W stylu braci Coen. Rok 1949. Ed Crane pracuje jako fryzjer w salonie swojego szwagra w małym kalifornijskim miasteczku. Małomówny fryzjer jest mężem rzutkiej księgowej Doris, która wpatrzona jest w swojego szefa, Dave'a, właściciela dobrze prosperującego sklepu. Pewnego dnia zakład fryzjerski odwiedza niejaki Creighton Tolliver i opowiada o planowanej przez siebie sieci pralni chemicznych. Mężczyzna szuka wspólnika, który zainwestuje 10 tys. dolarów. Ed wietrzy okazję. Aby zdobyć pieniądze decyduje się na szantaż. Wysyła anonim do Dużego Dave'a z żądaniem 10 tys. Jeśli Dave nie zapłaci, jego żona oraz on - Ed - dowiedzą się o romansie z... Doris Crane. Pozornie prosty sposób na zdobycie pieniędzy okazuje się bardziej skomplikowany i pociąga za sobą kolejne tragedie... Joel i Ethan Coenowie od początku swojej filmowej kariery stanowią zgrany tandem. Już debiutanckim thrillerem Śmiertelnie proste (1984) zasłużyli sobie na mocą pozycję w kinie, a kolejne obrazy potwierdzały ich status wyrazistych autorów filmowych. Człowiek, którego nie było - podobnie jak inne filmy braci - odwołuje się do mitów i gatunków amerykańskiego kina inteligentnie przeniesionych w przestrzeń filmu postmodernistycznego. Czarno-biały, klimatyczny kryminał czerpie garściami z filmu noir - gatunku popularnego w Ameryce od lat 40. Bohaterem, a zarazem narratorem jest Ed Crane - mrukowaty małomiasteczkowy fryzjer, który wkracza na ścieżkę bez powrotu. Coenowie bawią się stylistyką czarnego kryminału, jednocześnie podszywając go właściwym dla siebie, acz subtelnym czarnym humorem. W roli głównej wystąpił Billy Bob Thornton (ostatnio oglądany również w produkowanym przez Coenów serialu Fargo nawiązującym do ich kinowego hitu), a towarzyszą mu Frances McDormand, Michael Badalucco, Scarlett Johansson, Jon Polito oraz James Gandolfini (Rodzina Soprano). Nagroda za reżyserię w Cannes, włoski David di Donatello dla najlepszego filmu zagranicznego, nominacja do Oscara oraz nagrody BAFTA, AFI i American Society of Cinematographers za zdjęcia Rogera Deakinsa.