Najwspanialszy

Francois Merlin to autor poczytnych, kieszonkowych kryminałów. Obecnie pisze już swoją 43. powieść o perypetiach tajnego agenta, Boba Saint-Claira. Akcja najnowszej książki toczy się w Meksyku, gdzie agent walczy z albańskimi służbami specjalnymi, obowiązkowo w towarzystwie pięknej Tatiany. Francois żyje na granicy realności i zmyślenia. Postacie i wątki z książek przenosi do prawdziwego świata, mieszając oba plany w sposób często kłopotliwy. Pewnego dnia autor zakochuje się w młodej studentce, mieszkającej obok Christine. Od tego momentu zrobi wszystko, aby zainteresować sobą dziewczynę. Znakomita komedia będąca parodią filmów z Jamesem Bondem. Świat szpiegowskich książek Merlina przenika do rzeczywistości, będąc często źródłem komizmu. To sam autor nie panuje nad sobą, żyjąc w błogim złudzeniu i przeżywając przygody wymyślonego agenta. Postacie ze świata realnego zaludniają strony powieści i w pewnym momencie wszystko staje na głowie. Pomysł takiego połączenia fikcji i realizmu to wątek typowy dla estetyki nowofalowej, równie typowy jak obecna tu zabawa konwencjami czy wątki autotematyczne. Widać kpinę z estetyki przemocy, mocno obecnej w ówczesnym kinie, chociażby za sprawą filmów Sama Peckinpaha. W tej swoistej zabawie formą krytycy dostrzegali wpływy kina Bunuela czy Claira, jednak wydaje się, iż de Broca bliższy jest rasowej komedii niż realizacji stricte autorskiej wizji kina. Zagmatwana, szalona fabuła jest przyczynkiem do popisu aktorskiego, szczególnie Jeana-Paula Belmondo, który w podwójnej roli pisarza-agenta wypada rewelacyjnie. Dzielnie partneruje mu piękna Jacqueline Bisset, wtedy wschodząca gwiazda kina znad Sekwany.