Pora na czarownice

Twórcy filmu poruszają trudne problemy narkomanii, homoseksualizmu i bezdomności, a bohaterowie to młodzi ludzie zagubieni w życiu, nieumiejący radzić sobie z piekłem uzależnienia, szukający ukojenia w prawdziwej miłości i przyjaźni. Akcja rozpoczyna się na warszawskim Dworcu Centralnym, gdzie krzyżują się drogi nie tylko podróżnych. To także miejsce schadzek różnych przestępców, meneli, biedaków i dilerów. Od roku dworzec jest także domem dla 18 - letniej narkomanki Joli Markowskiej, która utrzymuje się z prostytucji. Dziewczyna była już notowana na policji, nie uczy się, nigdzie nie pracuje, uciekła z odtrucia. Kiedy tajniacy robią nalot na dworzec, Jola wpada w ich ręce, a wraz z nią zostaje zatrzymany "pracujący" tu również młody gej, Andrzej, który został dotkliwie pobity w toalecie. Trafiają na badania, z których wynika, że obydwoje są zarażani wirusem HIV. Jola okazuje się wiernym i lojalnym przyjacielem słabszego psychicznie Andrzeja, wspiera go i pilnuje. Wyrywa chłopaka prosto z objęć jakiegoś "pedałka" na dworcu i wyjeżdża z nim z Warszawy. Zatrzymują się na krótko u ciotki Joli, która bierze ich za nowożeńców, daje im prezent i oferuje dach nad głową. Ale w nocy para ucieka, Jola nie chce dłużej okłamywać ciotki. Podróżują autostopem po kraju. W drodze Jola zadaje się z Holendrem, kierowcą tira, którego okradają. Kiedy do motelu, w którym się ukrywają, przybywa policja z poszkodowanym obcokrajowcem, idą na układ z właścicielem. Oddają mu całą skradzioną forsę, a on w zamian pozwala im uciec. Wspólne przeżycia bardzo zbliżają do siebie tych dwojga. Pierwszy raz mją kogoś bliskiego, są sobie nawzajem potrzebni w tym parszywym życiu. Tymczasem media nagłaśniają sprawę nosicieli wirusa HIV, którzy okupują teren przed Ministerstwem Zdrowia i Opieki Społecznej, domagając się praw i przyznania im jakiegoś lokum. W pomoc potrzebującym angażuje się młody ksiądz Jan. Jola i Andrzej przyłączją się do grupy. Razem z księdzem i jego podopiecznymi jadą do prowincjonalnego miasteczka, gdzie w tzw. Czerwonym Pałacu, byłym ośrodku wczasowym PZPR - u nosiciele wirusa HIV dostają przydział. Kłopot w tym, że budynek miał być przeznaczony na mieszkania dla okolicznych mieszkańców. Miejscowi reagują więc agresywnie, otwarcie wyrażają swoją nienawiść do obcych, którzy zajęli ich miejsce. Agresja jest tym większa, że lokum zajęli chorzy, którzy mogą w dodatku zarażać. Ksiądz Jan jest dobrej myśli, ma nadzieję, że się dogadają z mieszkańcami. Ale ich wściekłość pogłębia się, zdesperowani ludzie, których pozbawiono mieszkań, są gotowi na wszystko. Od tej pory mają jeden tylko cel: wykurzyć stąd bandę chorych świrów. Akcja protestacyjna nasila się: ludzie palą kukły, nie słuchają nawet własnego proboszcza. Stąd już tylko krok do tragedii.