Przygody Pinokia

Pinokio, pajacyk wystrugany z pnia drzewa przez Gepetto, marzy, by stać się prawdziwym chłopcem. Próbuje zatem udowodnić, że on też - tak jak inni, znani mu chłopcy - potrafi rozrabiać i robić to, na co ma ochotę, a winę zrzucać na innych. Jednak za każde kłamstwo spotyka go kara - wydłuża mu się nos. Na koniec mały urwis ucieka od swego opiekuna. Stary Gepetto rozpacza po stracie Pinokia, który był dla niego jak prawdziwy syn. Tymczasem pajacyk używa swobody, całkowicie lekceważąc zasady wpojone mu w domu. Minie sporo czasu, zanim zrozumie swój błąd i wróci do zmartwionego, przybranego ojca, żałując swego wcześniejszego postępowania. Czeka go tu wspaniała nagroda. Któż nie zna baśni Carla Collodiego o Pinokiu? Takie imię otrzymał chłopiec wyciosany z drewna przez lalkarza Gepetto. Pinokio bardzo pragnął stać się chłopcem prawdziwym - z krwi i kości. Ta baśń od ponad stu lat wzrusza i bawi przygodami drewnianego pajacyka w nie zawsze przyjaznym mu, częściowo rzeczywistym, a częściowo fantastycznym świecie. Najmłodszych czytelników utwierdza w przekonaniu, że osobom starszym należy się szacunek, kłamstwo nie popłaca, a miłość czyni cuda. Dawno, dawno temu żył sobie samotny lalkarz Gepetto. Człekopodobne figurki, które wycinał z drewna, zastępowały mu rodzinę. Gepetto miał swoją ukochaną dziewczynę Leonę. Pewnego dnia, kiedy byli jeszcze młodzi, oboje wyryli serce oraz swoje imiona w korze starej sosny, ale Gepetto nie zdobył się na to, by wyznać Leonie miłość, skutkiem czego poślubiła ona jego brata. Po latach ten właśnie fragment starego sosnowego pnia znalazł się w taczce Geppetta, gdy zbierał on drewno na swoje marionetki. Lalkarz wyrzeźbił z niego wspaniałą figurkę chłopca. Ochrzcił ją Pinokio. Ku jego zaskoczeniu, figurka ożyła - zaczęła mówić i chodzić. Pinokio po wielu przygodach został w końcu prawdziwym chłopcem, a jego miłość do Gepetta została wynagrodzona. Także i Gepetto połączył się wreszcie z ukochaną.