Przymusowe lądowanie

Adaptacja opowiadania Marty'ego Kaplana. Trzymająca w napięciu klasyczna historia z gatunku "katastrof kosmicznych", uhonorowana w 1999 roku nagrodą Emmy. Prom kosmiczny Endeavour z załogą, ale i cywilami na pokładzie ma wynieść na orbitę okołoziemską satelitę komunikacyjnego. Niestety, wada techniczna satelity powoduje, że zamiast odłączyć się od promu, wybucha. Endeavour ulega poważnemu uszkodzeniu, które praktycznie uniemożliwia mu powrót na Ziemię. Nie działają bowiem pompy uruchamiające silniki. Zarówno w centrali lotów, jak i na samym promie rozpoczyna się gra o życie załogi. Ścierają się postawy bohaterskie i egoistyczne, na poczekaniu tworzone są plany ratunkowe, wreszcie zapada decyzja o wysłaniu w kosmos kolejnej jednostki. Jak się jednak okazuje, nie jest ona gotowa do lotu i byłaby to właściwie misja samobójcza. A czasu jest mało, gdyż we wnętrzu statku kosmicznego ubywa tlenu. Dowódca promu, Clay Jarvis, podejmuje - nie bez sprzeciwów ze strony pozostałych członków wyprawy - decyzję o próbie samodzielnej naprawy wadliwej pompy. W tym celu trzeba opuścić prom i wyjść w przestrzeń kosmiczną. Akcja ta będzie wymagać od wszystkich bezwzględnego posłuszeństwa wydawanym rozkazom i zgodności działań. Nie ma już miejsca na partykularne interesy, kłótnie, czy strach. Widać, jak wraz z coraz trudniejszym położeniem zmieniają się ludzkie postawy. Egoistyczny dotychczas i pewny siebie dziennikarz, który ma relacjonować wyprawę dla prasy, podporządkowuje się rozkazom. Co więcej, nie ulega szantażom ze strony przedstawiciela firmy komunikacyjnej i postanawia obiektywnie przedstawić rozgrywające się wydarzenia. Drugi pilot, Scott Hines, który tak bardzo marzył o tym locie i przeżył załamanie w chwili katastrofy, zbiera się w sobie, stając się podporą dla innych. Film (jak większość z gatunku katastroficznego) pokazuje, jak trudne chwile potrafią wydobyć z ludzi to, co najlepsze, ale i to, co najgorsze, jak ważna jest solidarność między tymi na Ziemi i tymi w kosmosie.