Stracona noc

Druga, po 17 latach przerwy, ekranizacja tego interesującego studium psychologicznego. Epizod jednej nocy posłużył twórcom filmu do dokonania subtelnej analizy ludzkich postaw i wywołanych emocjami gwałtownychreakcji. Wracającemu z Rzymu warszawskiemu literatowi, WacławowiKisieleckiemu, późnym wieczorem gdzieś na wiejskiej drodze psujesię samochód, musi więc wraz z szoferem Konstantym szukać nocleguw pobliskim dworku. Jego właścicielem jest młody mężczyzna, Jan, który od śmierci matki sam zawiaduje mocno podupadłym majątkiem. Z dawnych włości został właściwie już tylko dwór i rozległy sad orazdwie osoby służby: stróż Stanisław i jego młoda, piękna żonaFaustyna, która prowadzi Janowi dom. Romantyczny, wrażliwy młodzieniec, trochę poeta, trochępianista, marzy o studiach inżynierskich, ale ciągle nie ma dośćśrodków, a może też i silnej woli, by opuścić wieś i przenieść się nadłużej do miasta. Wiedzie raczej monotonne, nieco pustelnicze życie, mając Stanisława i Faustynę za całe towarzystwo. Goście bywają tutajrzadko, tym milej więc są widziani. Kisielecki i jego kierowca zostająpowitani bardzo serdecznie, podjęci kolacją i domową nalewką z czereśni. Faustynka krąży między jadalnią, gdzie wieczerzająpanowie, a kuchnią, w której nakryła dla szofera zabawiającego jąanegdotami z szerokiego świata. Stanisław śpi tymczasem na sianiezmożony zmęczeniem i sporą ilością wódki. Choć awaria w samochodzie została szybko usunięta, gospodarznalega, by przyjezdni przenocowali pod jego dachem. Kisieleckiprzyjmuje zaproszenie, nie śpieszy się jednak do łóżka. Ciekawyludzi, szukający wszędzie nowych tematów, wdaje się z Jankiem w pogawędkę. W pogrążonym we śnie domu dwaj mężczyźni snująnieśpieszną rozmowę. Literat opowiada o swych wrażeniach z podróżydo Włoch, Janek zwierza mu się ze swej miłości do Faustyny. Wyjawia zarazem, że nigdy nie ośmielił się jej posiąść, choć usilnietego pragnie. Faustynka ma jednak zazdrosnego męża, a przy tymstosunek Janka do atrakcyjnej gospodyni ma w sobie coś nabożnego, chłopak idealizuje ją i wszystko, co z nią związane. Korzystając z obecności nieoczekiwanego gościa, mężczyzna podejmuje desperackąpróbę uwolnienia się od miłości, która owładnęła nim bez reszty. Usiłuje obrzydzić sobie obiekt swych uczuć, zrzucić Faustynę z piedestału, na który sam ją wyniósł. Gorąco namawia Kisieleckiego, by zakradł się do jej pokoju. Gość odrzuca jego propozycję, rozmowaprzeciąga się niemal do świtu. Kiedy wydaje się, że literat ulegnie w końcu pokusie, wychodzi na jaw, że Faustyna nie spędziła tej nocysama. Nowela filmowa, 41 min, Polska 1973Scenariusz na podstawie opowiadania Jarosława Iwaszkiewicza Reżyseria: Janusz MajewskiZdjęcia: Wiesław ZdortMuzyka: Aleksander SkriabinWyk. Andrzej Łapicki, Olgierd Łukaszewicz, Alicja Jachiewicz, Jan Nowicki, Ryszard Kotys