Wokół Morza Śródziemnego Odcinek 3 - Skrzydlaci mieszkańcy Rzymu

Streszczenie odcinka

Ptaki zawsze zajmowały wyjątkowe miejsce w historii Rzymu. To one wskazały Romulusowi miejsce na założenie nowego grodu. Obserwując klucz żurawi przyszły władca Rzymu zrozumiał, że właśnie na Wzgórzu Palatyńskim i na brzegach Tybru bogowie pragną miasta, które zawładnie starożytnym światem. Można śmiało powiedzieć, że Rzym jest w rękach, a raczej w szponach ptaków. Spośród setek gatunków zamieszkujących Rzym, dwa z nich walczą o tytuł władców miasta. Za największego intruza uważa się mewę romańską. Nazwa łacińska Larus cachinnans znaczy "mewa białogłowa". Dorosły osobnik waży ok. 1200 g. , a rozpiętość jego skrzydeł sięga półtora metra. Ma on broń specjalną: niezwykle ostry dziób. Główny rywal to wrona siwa. Corvus cornix - zawodnik wagi lekkiej w porównaniu z mewą. Waga 500 gramów; rozpiętość skrzydeł do 100 cm; broń specjalna - inteligencja. Wrony są równie inteligentne, co niektóre gatunki małp. Mewa romańska ma za to piękny żółty dziób z czerwoną plamką. A wrona - sama czerń i szarości. To bardzo różne ptaki, jednak wiele je łączy. Mewa - ptak morski mieszka w mieście, bo jest tu mnóstwo pożywienia, a mało drapieżników, które plądrowałyby gniazda na wysokich budynkach. Wrona występuje zwykle na terenach wiejskich, ale też wybrała miasto z powodu obfitości pożywienia i bezpieczeństwa gniazd. Inwazja obu tych gatunków ptaków na Rzym nastąpiła z tych samych powodów. Ponieważ miasto to zróżnicowany ekosystem - pełen zasobów, lecz i niebezpieczeństw - oba te gatunki mają różne sposoby działania. W Rzymie toczy się walka "do ostatniego pióra" o władzę w mieście. Pierwsze zadanie jest trudne: trzeba się uporać z inwazją miliona ptaków, które jesienią okupują rzymskie drzewa. Szpaki, ptaki wędrowne z Europy Środkowej, głównie z Niemiec, Polski, Austrii i Węgier, uciekają przed zimnem, które zapanowało na północ od Alp i przylatują na kilka tygodni do ciepłego i przyjaznego Rzymu Szpaki okropnie paskudzą, lecz to fascynujące ptaki. Rzymianie i turyści podziwiają niezwykłe podniebne widowiska ich autorstwa. Na widok szpaków w mewach budzi się instynkt drapieżnika. Od lat toczą z nimi wojnę. Uderzają na oślep w stado mniejszych ptaków, atakując je mocnymi dziobami i skrzydłami. To gra zręcznościowa. Szpaki są zręczniejsze, lecz latają wolniej. Ich jedynym schronieniem są gałęzie drzew. Ale jeśli usiądą zbyt wysoko, mewy je dostrzegą i zaatakują. Każdy wieczór przynosi nowe ofiary. Na szczęście, większość szpaków jest bezpieczna i może spokojnie pójść spać. Wronom brakuje długich skrzydeł, a także umiejętności szybkiego latania i siły potrzebnych do polowania na ptaki w locie. Mewy wygrywają jednak w walce ze szpakami.