W imię syna

Polsko - niemiecka historia szpiegowska z okresu zimnej wojny. Po wielu latach śledztwa dziennikarskiego Róża Romaniec odtwarza historię kradzieży tożsamości jej wuja, urodzonego na Mazurach, w czasie wojny, Heinza Arnolda. Arnold został porzucony przez matkę, która przesiedliła się do Niemiec. Trafił do sierocińca w Lęborku. Po kilku latach został zaadoptowany, znalazł nową rodzinę i żył spokojnie do czasu, gdy w latach 70. złożył pierwsze podanie o paszport. Wniosek został natychmiast odrzucony z adnotacją, że jakikolwiek kontakt z zagranicą jest w jego przypadku kategorycznie zakazany. W 1977 roku przyjeżdża do RFN młody mężczyzna, który kontaktuje się z panią Arnold, podając się za jej syna. Pani Arnold umiera tej samej nocy, tuż po spotkaniu, a on opłakuje ją wspólnie z członkami jej licznej, niemieckiej rodziny. Rodzina pomaga mu w osiedleniu się na stałe w Bremie i przez kolejne prawie 10 lat Heinz Arnold pracuje w Urzędzie Migracyjnym, zyskując dostęp do 150 tys. akt niemieckich przesiedleńców. Taktyka kradzieży tożsamości była w latach powojennych często stosowana przez polski wywiad, osadzający oficerów w newralgicznych dla pozyskiwania danych miejscach. Miało to tragiczne skutki dla osób, których tożsamości wykorzystywano, co potwierdza historia rodziny reżyserki. Film uchyla rąbka tajemnicy, dotyczącej taktyk służb specjalnych zarówno polskich, jak i innych państw.