Zabić wspomnienia

Jak pomóc kumplowi po traumatycznych przejściach? Adam Sandler w znakomitej, niekomediowej roli. Alan Johnson prowadzi w Nowym Jorku praktykę stomatologiczną, ma piękną żonę Janeane oraz dwie córki. Pewnego dnia widzi na ulicy swojego dawnego kumpla z akademika Charliego Finemana, który stracił rodzinę w zamachu na WTC. Charlie wydaje się kompletnie odklejony od rzeczywistości: porzucił pracę dentysty, żyje z pieniędzy z ubezpieczenia, namiętnie gra w Shadow of Colossus, czasami grywa w klubie na perkusji i obsesyjnie remontuje kuchnię. Alan jest zafascynowany wolnością Charliego. Jednak dostrzega też ogromne cierpienie dawnego przyjaciela, blokowanie bolesnych wspomnień i nieleczony zespół stresu pourazowego. Zdobywając powoli zaufanie Charliego, Alan próbuje przekonać go, by sięgnął po specjalistyczną pomoc. Zabić wspomnienia to dramat Mike'a Bindera, który nie tylko film wyreżyserował, ale też napisał scenariusz i wcielił się w jedną z drugoplanowych ról. Zrealizowany w 2007 roku, dotyka tragedii 11 września, jednak w bardzo ludzkim, jednostkowym wymiarze. Bohater, który stracił rodzinę, blokuje dramatyczne wspomnienia, odcina się od bliskich, coraz bardziej pogrążając się w traumie. Pojawienie się dawno niewidzianego kumpla z czasów studenckich staje się w życiu Charliego niespodziewanym przełomem. Binder przed wszystkim nie epatuje tragedią z 2001 roku, subtelnie sugerując, co spotkało bliskich Charliego. Poza tym unika melodramatyzmu, bardzo umiejętnie budując napięcie prowadzące do swego rodzaju katharsis. Jego film dzięki temu nie jest czarno-biały, zaś dramat i komedia splatają się ze sobą w naturalny sposób. Na uwagę zasługują też znakomite role Adama Sandlera (raczej kojarzonego z komediowym emploi) oraz Dona Cheadle'a. Dzięki nim relacja Charliego i Alana zyskuje głębszy wymiar. Na drugim planie zobaczymy też m.in. Jadę Pinkett Smith, Liv Tyler, Saffron Burrows oraz Donalda Sutherlanda. Poruszający, niejednoznaczny film.