"Anonimus". Kim był Szekspir – oto jest pytanie! [RECENZJA]

XVI wiek, Wielka Brytania. Lord Oxfordu, doradca królowej, Edward de Vere, poślubia – nie z miłości, a w wyniku intryg rodziny żony – córkę Williama Cecila, wielkiego wroga teatru, a także Elżbiety I. Edward kocha teatr, od najmłodszych lat pisze sztuki, pragnie je wystawiać, wie jednak, że to oznacza konflikt z teściem i jego potężnym rodem. Swe teksty podpisuje więc nazwiskiem aktora Williama Szekspira i jako takie mogą być grane w londyńskich teatrach. Sztuki odwołują się bezpośrednio do sytuacji politycznej i dworskich intryg, poplecznicy Cecila i popieranego przez niego Jakuba Szkockiego robią więc co mogą, by uprzykrzyć życie aktorom i przerwać przedstawienia.

Edward de Vere to postać autentyczna, zachowało się kilka jego wierszy i pieśni, wiadomo, że gorąco wspierał młodych artystów, a także, że używał pseudonimu… William Szekspir. Wiele zdarzeń z jego burzliwego życiorysu pokrywa się z tymi ze słynnych dramatów barda ze Stratford, więc część naukowców uważa, że to de Vere był ich autorem (przeciwnicy tej tezy przytaczają fakt, że ostatnie utwory Szekspira ukazały się dopiero 10 lat po śmierci de Vere). Tak też historię przedstawia Emmerich – „Anonimus” to połączenie dramatu kostiumowego z thrillerem politycznym pełnym dworskich intryg. A gra toczy się o wielką stawkę: przyszłość brytyjskiej korony. Nazwisko reżysera i taka tematyka mogą budzić wątpliwości (wszak Emmerich to reżyser-demolka, w jego obrazach Obcy albo chociaż Godzilla zawsze niszczą pół świata), ale nie ma powodu do obaw. A nawet jest pełne zaskoczenie, gdyż „Anonimus” jest filmem wyrafinowanym, nawet poetyckim, a to, co najważniejsze, rozgrywa się na scenie, a nie w czasie widowiskowych i krwawych batalii. Co nie znaczy, że brak napięcia – jest, i to na niezłym poziomie, wypada też pochwalić stronę techniczną (nominacja do Oscara za kostiumy) oraz grę aktorów (Rhys Ifans, Vanessa Redgrave, David Thewlis, Rafe Spall).

Beata Cielecka

"Anonimus" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!