Antychryst - film, recenzja, opinie, ocena

W pierwszej scenie ona i on namiętnie się kochają. Nie widzą, że podgląda ich mały synek, który się obudził. Dziecko po chwili wyskakuje przez okno. Zrozpaczona i udręczona poczuciem winy kobieta popada w depresję. Mąż wprowadza ją w hipnozę, by zdiagnozować, co się z nią dzieje i wyleczyć. Ale ta psychoterapia zamienia się w znęcanie nad żoną, co prowadzi do prawdziwego koszmaru…

Od razu ostrzegam – to nie jest film dla ludzi o słabych nerwach. Bo Lars von Trier, twórca przewrotny i kontrowersyjny (co wcześniej udowodnił m.in. w „Przełamując fale”, „Idiotach” i „Dogville”) tym razem sięgnął do samych fundamentów naszej psychiki, gdzie Eros i Tanatos funkcjonują obok siebie. Psychoanalityczny horror połączony z porno? A dlaczego nie, przecież cały świat właśnie tak funkcjonuje – zdaje się mówić duński reżyser. I zabiera widzów w szokującą czasami podróż w głąb zbiorowej wyobraźni. Każdy z czterech wyraźnie oddzielonych aktów ma swój motyw przewodni, każdy prowadzi coraz dalej tą samą ścieżką…

Mimo oceanów emocji wręcz wylewających się z ekranu, można odnieść wrażenie, że „Antychryst” jest tylko zimną kalkulacją reżysera. Owszem, aktorzy – Willem Dafoe i Charlotte Gainsbourg – doskonale wszystko zagrali, a nagroda aktorska dla niej przyznana w Cannes, trafiła w dobre ręce. Ale to von Trier, wielki filmowy manipulator, ma z tego najwięcej zabawy, obserwując jak widzowie i krytycy próbują zinterpretować jego dzieło. A to jedynie gra.

Piotr Radecki

WRÓĆ DO PROGRAMU TV