"Gdzie jest Dory". Rodzinnych wspomnień nic nie wymaże z pamięci [RECENZJA]

Dory, przyjaciółka Nemo i Marlina, pracuje jako asystentka nauczyciela małych rybek i innych oceanicznych stworzeń. Rybka cierpi na zanik pamięci krótkotrwałej, więc ze swej roli wywiązuje się z różnym skutkiem, ale przyjaciele pomagają, jak mogą. Pewnego dnia w Dory budzą się mgliste wspomnienia – miała rodziców, którzy ją bardzo kochali, zostali jednak od siebie rozdzieleni… Zapominalska rybka czym prędzej, jak to ona, wyrusza na ich poszukiwania, a wszystkie ślady prowadzą do kalifornijskiego Instytutu Życia Morskiego. Oczywiście w ślad za nią ruszają Marlin i Nemo.

W pewnym sensie „Gdzie jest Dory?” to kontynuacja „Gdzie jest Nemo?”: w obu filmach pojawiają się ci sami główni bohaterowie, akcja „Dory” toczy się po wydarzeniach z „Nemo”. A jednak o ile tam w centrum uwagi był sympatyczny, nieco upośledzony błazenek, tutaj na plan pierwszy wysuwa się również nieco upośledzona zapominalska rybka, zaś Nemo i jego tata Marlin to raczej postacie drugiego planu. Ogólny zarys fabuły został zaś mniej więcej taki sam: wyprawa przez ocean, aby odnaleźć kogoś bliskiego. Przesunięcie akcentów wyszło jednak filmowi na dobre, nie mamy odczucia wtórności, mimo wielu podobieństw oba filmy są odbierane jako niezależne byty (choć nie ulega wątpliwości, że oryginał był ciut, ale to dosłownie ciut lepszy). „Gdzie jest Dory?” to pełna humoru, ale i dramatyzmu opowieść o podążaniu szlakiem wspomnień, odkrywaniu przeszłości, przełamywaniu własnych słabości, zmaganiu z niepełnosprawnością – oczywiście bajkę kończy dobitny morał, ale podany z klasą, nie tak nachalny, jak w wielu innych animacjach. Na koniec jeszcze wypada wspomnieć nowych bohaterów, którzy na stałe zapiszą się w dziecięcej pamięci: Hanku, ośmiornicy o zdolnościach kameleona, parze lwów morskich o wdzięcznych imionach Koja i Boja, oraz Bailey, biełudze z umiejętnościami echolokacji.

Beata Cielecka

"Gdzie jest Dory" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!