"Geniusz: Picasso" [RECENZJA]. Antonio Banderas jako człowiek, który musiał zostać malarzem

Jest rok 1881. W hiszpańskiej Maladze rodzi się chłopiec. Słaby. Tak słaby, że rodzice i akuszerka uznają go za zmarłego. Obecny przy tym lekarz, brat pana domu, powoli zaciąga się cygarem i dmucha dymem prosto w twarz noworodka. Zanim oburzony ojciec zdąży zaprotestować, dziecko krzywi się i wciąga pierwszy haust powietrza. Rozlega się jego donośny płacz. Tak 137 lat temu przychodzi na świat Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso, znany jako po prostu Pablo Picasso. A przynajmniej tak właśnie przychodzi na świat według Kena Billera, reżysera serialu "Geniusz: Picasso".

Dla tych, którzy pamiętają pierwszy sezon "Geniusza" o Einsteinie, konwencja nie będzie zaskoczeniem: akcja rozgrywa się w dwóch planach czasowych - poznajemy pięćdziesięciokilkuletniego, sławnego już i jak zwykle otoczonego kobietami Picassa (świetny Antonio Banderas), który za chwilę namaluje Guernicę, i przeskakujemy do dzieciństwa (Alessio Scalzotto) i młodości artysty (Alex Rich), poznając to, co sprawiło, że jeden z najsłynniejszych malarzy świata, który nie chciał być - jak jego ojciec - nauczycielem, stał się tym, kim się stał.

Produkcja "Geniusza: Picasso" rozpoczęła się w ubiegłym roku. Zdjęcia do serialu powstawały w wielu miastach, w których mieszkał i tworzył artysta, m.in. w Paryżu, Barcelonie, Budapeszcie i na Malcie. Aktorzy i ekipa produkcyjna pracowali również w hiszpańskiej Maladze, gdzie urodził się nie tylko Picasso, ale też Antonio Banderas. Zdjęcia powstawały w domu, w którym na świat przyszedł wielki malarz, w kościele, w którym został ochrzczony i na arenie walki byków, gdzie w młodzieńczych latach Picasso szukał inspiracji. To właśnie w Maladze, od dość niezwykłych okoliczności narodzin artysty, rozpoczyna się cała seria. Już w pierwszym odcinku jest taka scena, kiedy Picasso wspomina:

Gdy byłem dzieckiem, matka mówiła mi: jeżeli będziesz żołnierzem, zostaniesz generałem. Jeśli będziesz mnichem, skończysz jako papież. Chciałem być malarzem i zostałem Picassem.

Niewielu artystów pozostawiło po sobie tak bogaty dorobek, jak Pablo Picasso. Był on jednym z najsłynniejszych i najbardziej wpływowych artystów XX wieku, którego kariera trwała nieprzerwanie przez 80 lat. Szacuje się, że dorobek Picassa, który dożył 91. roku życia, obejmuje około 50 tysięcy prac. Jego porywczy temperament i niezwykła wena twórcza były nierozerwalnie związane z pełnym zawirowań życiem prywatnym - burzliwymi małżeństwami, licznymi romansami, zmieniającymi się sympatiami politycznymi i przelotnymi fascynacjami. Picasso nieustannie kreował siebie na nowo, wyznaczał nowe trendy w sztuce i przesuwał granice. Miał wiele muz, w pierwszym odcinku poznajemy dwie: Marie-Thérèse Walter (Poppy Delevingne), matkę jego córki Mai, i piękną fotografkę Dorę Maar (Samantha Colley, w pierwszym sezonie grała Milevę Maric, pierwszą żonę Alberta Einsteina), która dorównywała mu ambicjami i intelektem, i która była dla niego zarówno oparciem, jak i inspiracją. I z którą łączył go - jak z większością jego kobiet - burzliwy związek. Bo geniuszem był niewątpliwie, ale zarazem tyranem i egoistą, który na słowa przyjaciela, że sztuka nie jest przecież najważniejsza, odpowiada - nie dla mnie.

"Geniusz: Picasso" to kolejny nieszablonowy, pełen zawirowań życiorys i kolejny dobry serial. Wciągający. Obejrzeć go powinni nie tylko ci, którzy znają dzieła Picassa, ale przede wszystkim osoby, które wiedziały jedynie, że Picasso istniał. Mamy tu wszystko, czego trzeba: świetne kreacje aktorskie, znakomitą realizację i przepiękne zdjęcia.