"Halo, halo, tu mówi Warszawa" [RECENZJA]. Polskie Radio kontra II wojna światowa. Jeden z najlepszych spektakli Teatru Telewizji w ostatnim czasie?

Akcja spektaklu "Halo, halo, tu mówi Warszawa" rozpoczyna się 1 września 1939 roku, gdy poznajemy pracowników Polskiego Radia, którzy muszą zmierzyć się z wiadomością o wejściu wojsk niemieckich do Polski. To oznacza powszechną mobilizację i wojnę, która początkowo na nikim zdaje się nie robić wielkiego wrażenia. Próba wyparcia strachu czy rzeczywiście wszyscy wierzyli, że walki potrwają tylko kilka dni, a Polacy przepędzą Niemców?

To, jak bohaterowie konfrontują się z myślą, że Polska jaką znają już za chwile przestanie istnieć, jest w spektaklu wyreżyserowanym przez Ewę Małecki najciekawsze. Scenariusz, którego autorką jest Iwona Rusek, oczywiście oparty jest na prawdziwych wydarzeniach, jakie rozegrały się we wrześniu 1939 roku w budynku Polskiego Radia przy ulicy Zielnej 25 w Warszawie, a na ekranie oglądamy poczynania bohaterów, których dobrze znamy - pojawiają się m.in. Jeremi Przybora (Mateusz Weber), Jerzy Wasowski (Krzysztof Szczepaniak), Władysław Szpilman (Eryk Kulm) czy prezydent Warszawy, Stefan Starzyński (Przemysław Bluszcz).

Małecki i Rusek stawiają na autentyzm; nie dość, że scenografia Arkadiusza Kośmidera stara się jak najwierniej oddać pomieszczenia, w których pracowali radiowcy, to w dodatku w scenariuszu zostały zawarte prawdziwe dialogi, które otworzono na podstawie zapisów rozmów oraz nagrań z tamtych czasów. Chociaż mamy do czynienia z bardzo kameralnym widowiskiem, gdzie kamera nie opuszcza budynku Polskiego Radia, to i tak aż kipi od emocji, a całość ma bardzo sprawne tempo i nie ma tutaj miejsca na nudę. Oglądamy dramaty, wzruszenia, łzy, ale też śmiech radiowców, którzy nie przestraszyli się i postanowili trwać w Warszawie do końca.

W przypadku takich widowisk łatwo popaść w tanią wyniosłość, ale Małecki poradziła sobie z tym doskonale. Już jej teatroteka "Widok z mojego balkonu" pokazała, że jako reżyserka potrafi operować emocjami, tak tutaj to potwierdziła. W spektaklu nie ma zbędnych nut; patos i dramat mieszają się z humorem, przez co całość jest bardzo przystępna dla widza i ogląda się to z zainteresowaniem. Wrażenie robi obsada; Adam Cywka, jako Edmund Rudnicki, to chodząca charyzma, ale warto zwrócić uwagę również na mniejsze role. Chociażby Eryk Kulm jako Władysław Szpilman to przykład castingu trafionego w dziesiątkę, podobnie jak Justyna Kowalska, która wciela się w Nelly Horecką. Mam nadzieję, że absolwentkę warszawskiej AT jeszcze nie raz zobaczymy na ekranie.

"Halo, halo, tu mówi Warszawa" to jeden z najciekawszych i najlepszych spektakli Teatru Telewizji, jaki w ostatnim czasie mogliśmy oglądać na antenie Telewizji Polskiej. To też potrzebna lekcja historii, bo II wojna światowa tylko teoretycznie jest bolesnym wspomnieniem z przeszłości. Wojny wciąż się toczą i to tuż obok nas.

Krzysztof Połaski

[email protected]

Recenzja została pierwotnie opublikowana 5 października 2020 roku.