Ida - recenzja internautki Kamili

"Ida" Pawła Pawlikowskiego pokazała, że film można cenić, bądź nie, zanim się go zobaczy. Sama sobie byłam winna - wybrałam się do kina pół roku po premierze, przygnieciona brzemieniem informacji. Pamiętałam galę rozdania tegorocznych "Orłów" i na własne uszy słyszałam, jak reżyser Wojtek Smarzowski, zapytany o najlepsze polskie filmy ostatniego roku, wymienia dzieło Pawlikowskiego. Nawet we francuskim Awinionie, natknęłam się na magazyn-repertuar tamtejszego kina "Utopia" z "Idą" na okładce.

Zawiodły mnie... tylko złe przeczucia, że film nie sprosta tak wysoko postawionej poprzeczce. Najprościej: film jest piękny. Można odnieść wrażenie, że mógłby być równie dobrze niemy. Zdjęcia są tak sugestywne, surowe i estetycznie doszlifowane, że trudno od nich oderwać wzrok. Podobnie jak wtedy, gdy oglądałam "Białą Wstążkę" Hanekego, przyszło mi do głowy, że niektóre filmy nie potrzebują koloru, mógłby tylko zaszkodzić ich klasie. Kiedy Wanda sugeruje Idzie, że ta zapewne jest ruda - jak matka - tę rudość i tak widzimy.

Scenariusz jest również prosty, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Historia dziewczyny, która dowiaduje się o swoim żydowskim pochodzeniu i tragicznym losie jej rodziny. Tło jest niewygodne dla polskiego widza. Ale to dzieło, według mnie, wcale nie narzuca interpretacji problemu - nie woła o pomstę do nieba, nie krzyczy i nie krzywdzi. Oczywiście, zwraca uwagę na to o czym widz po seansie ma myśleć, ale nie: jak.

Agata Kulesza tą rolą potwierdza, że jest w niesamowitej, aktorskiej formie. Debiutantka - Agata Trybuchowska - subtelna i przekonująca. Świetnie ogląda się również aktorów drugoplanowych i epizodycznych. Szczególnie polecam zwrócić uwagę na Joannę Kulig w roli powojennej piosenkarki - przenosi w nas inną rzeczywistość. Zresztą, jak cały film.

Kamila Goszczyńska

"IDA" - RECENZJA INTERNAUTKI DOROTY

WRÓĆ DO PROGRAMU TV