"Kłamstwa". Dobrze wychodzące… kłamanie widzom prosto w oczy! [RECENZJA+ZWIASTUN]

Czytaj o zagranicznych serialach na Telemagazyn.pl!

Zaczyna się niewinnie, a nawet banalnie. Ot kobieta z przeszłością i mężczyzna po przejściach i umawiają się na niezobowiązująca randkę. On stracił żonę, ona właśnie rozstała się ze swym długoletnim partnerem. Oboje wykształceni, kulturalni, szanowani w swoim środowisku. On lekarz, ona nauczycielka. Towarzyszymy im w czasie randki i rozstajemy się z nimi po zamknięciu drzwi domu… która zaprasza mężczyznę do środka. Wiemy co będzie dalej… A przynajmniej tak nam się wydaje.

I tu niespodzianka. Zostajemy oszukani. Nic nie jest takie jakie się wydaje, ona oskarża go o gwałt, on twierdzi, że wszystko odbyło się za jej zgodą. Nie widzimy tego co się stało, a raczej podglądamy z opóźnieniem w formie retrospekcji. Trudno więc stanąć ostatecznie po czyjejś stronie, tym bardziej że z odcinka na odcinek robi się nie tylko coraz bardziej interesująco, ale i skomplikowanie. Wychodzą na jaw fakty z życia obojga, które na początku nie były znane: jej niezrównoważenie, wahania nastroju, epizody psychiatryczne i podobne zdarzenie, kiedy oskarżyła kogoś o molestowanie. A w jego przypadku - nie do końca wyjaśnione przyczyny samobójstwa żony i dostęp do wszelakich środków farmaceutycznych, w tym takich przypominających pigułkę gwałtu. No i zadajemy sobie pytanie po co któreś z nich (a może jednak oboje) kłamie? Sytuacji nie rozjaśnia fakt, że siostra Laury jest anestezjologiem pracującym z Andrew w szpitalu, a syn mężczyzny jest uczniem Laury. To, co się dzieje między tą parą, nie pozostaje więc bez wpływu na ich bliskich. A my jesteśmy świadkami tego jak ta sprawa zatacza coraz większe „kręgi na wodzie”.

Serial jest na tyle dobrze zrealizowany, że po każdym odcinku na przemian bierze się stronę tego drugiego. Sprzyja temu narracja prowadzona z dwóch perspektyw, toteż postacie, jakby wiedząc, że są przez nas obserwowane podrzucają nam, a to coś na swą obronę, a to coś przeciwko temu drugiemu. Powolutku, acz coraz wyraźniej (mam takie wrażenie po obejrzeniu trzeciego odcinka) serial zaczyna odchodzić od obyczaju zmierzając w stronę thrillera, a po drodze zahaczając jeszcze o kryminał. To jednak nie jest toporna zmiana gatunku, a raczej delikatne przesuwanie akcentów.

Serial ogląda się znakomicie, acz żeby mieć więcej zabawy trzeba odejść od chęci utożsamienia się w którąkolwiek ze stron i po prostu dać się nieść emocjom, których tam nie brakuje. Zasługa to między innymi bardzo dobrze dobranych aktorów. Laura w wykonaniu Joanne Froggatt jest irytująca w swej obsesji i balansowaniu na granicy histerii, a jednak jej rozpaczliwa dezorientacja wzbudza w nas współczucie. Sympatyczny i przystojny Andrew według Ioana Gruffudda zdaje się być jej przeciwieństwem, zrównoważony i logicznie myślący, spokojny na zewnątrz, ale dający odczuć, że targają nim zupełnie inne uczucia. Ciekawa jestem czy większą rolę niż dotychczas zarezerwowano dla dwójki inspektorów zajmujących się śledztwem, bo jak na razie pełnią rolę marginalną. Ale grzechem byłoby nie wykorzystać możliwości aktorskich ślicznej Shelley Conn w roli Vanessy. Co innego tyczy się bliskich Laury – jej siostry i byłego chłopaka, komplikujących sobie życie, którzy w całej tej sytuacji są zarówno osobami, które manipulują Laurą, jak i są przez nią manipulowane…

Inteligentny scenariusz uchronił film przed przewidywalnością i kliszami, dobry montaż trzyma w napięciu i zaskakuje, a przemyślana strategia narracyjna jest konsekwentnie prowadzona. Wszystko to sprawia, że z niecierpliwością czekam (i pewnie nie tylko ja) na ciąg dalszy i dobrze wychodzące twórcom… kłamanie widzom prosto w oczy!