"Niewidzialny znak". Matematyka lekiem na całe zło? [RECENZJA]

Młoda Mona od najmłodszych lat kochała matematykę. Kiedy była dzieckiem, ciężko zachorował jej ojciec i od tego czasu dziewczyna zamknęła się w świecie liczb. Kiedy dorosła, została nauczycielką tego znienawidzonego przez większość uczniów przedmiotu. Szybko odkryła, że ma niezwykły talent do nauczania (choć jej metody dalekie są od standardowych). Mona nie ogranicza się jednak do wbijania uczniom do głowy wartości sinusów i cosinusów – pomaga im także w rozwikłaniu problemów osobistych, staje się kimś w rodzaju powiernika i psychologa. I w końcu znajduje radość życia!

„Niewidzialny znak” to ekranizacja poczytnej książki Aimee Bender. Książka jest pełna „niewidzialnych znaków”: odniesień do matematyki, odrobiny magii. W filmie nie udało się pokazać nauki jako siły porządkującej świat i wyszła nieco bajkowa – i bardzo naiwna – opowieść o dziewczynie znajdującej swą życiową drogę (i uczucie). Zubożono dialogi, spłycono postacie i zbanalizowano problemy, z którymi się borykają. Tylko najbardziej wytrwali i tolerancyjni odnajdą w tym filmie drugie dno, czyli dramat osoby borykającej się zaburzenia psychicznymi w postaci zaburzeń kompulsywnych, krócej z nerwicą natręctw. Dramat osób, których własny umysł zmusza do robienia rzeczy jakby wbrew nim samym jest sam w sobie poruszający, ale doprawdy trudno go wykopać spod tej typowo hollywoodzkiej, romantycznej, cukierkowej do bólu opowieści ku pokrzepieniu serc. W dodatku Jessica Alba po prostu nie uniosła tego ciężaru, a jej rozpaczliwe próby bycia bardziej skomplikowaną, kończą się takim niepowodzeniem że lepiej gdyby grała… płytko. Na głębsze przeżycia nie ma co, nomen omen, liczyć…

Beata Cielecka

"Niewidzialny znak" w tv

Wróć do programu tv