"Nigdy nie jest za późno". Rockowa mamuśka w akcji [RECENZJA]

Ricki przed wielu laty porzuciła dom, męża i dzieci, aby wieść życie rockmanki. Nigdy nie osiągnęła wielkiego sukcesu, ponieważ i predyspozycji do tego nie miała: energia, owszem, niczym wulkan, ale głos przeciętny, a i siły przebicia (o szczęściu nie mówiąc) brak… Skończyła jako wykonawczyni coverów słynnych piosenek w podrzędnych barach, gdzie słuchają ją tylko nieliczni (i rzadko na trzeźwo). Nie czuje się spełniona muzycznie, coraz częściej gryzą ją wyrzuty sumienie względem porzuconej rodziny. Kiedy więc dostaje od byłego męża wiadomość, że jej córka przechodzi załamanie nerwowe po rozwodzie, Ricki czym prędzej zjawia się w rodzinnej miejscowości, aby wspomóc „swą małą Julie”.

Reżyseria: Jonathan Demme („Filadelfia”, „Milczenie owiec”), scenariusz: Diablo Cody („Juno”; podobno Ricki ma swój realny pierwowzór – teściową Cody…), główne role: Meryl Streep (długo by wymieniać sukcesy…) i Kevin Kline (chociażby Oscar za „Rybkę zwaną Wandą”), efekty: sympatyczna, ale przewidywalna komedia z dramatycznym sznytem. Tak wiele i, patrząc na twórców, tak mało… „Nigdy nie jest za późno” to typowy film o odkupieniu win z młodości, drugiej szansie danej przez los, walce o utraconą rodzinę. Wszystko to znamy z innych produkcji i choć Demme kreśli swą wizję ze swadą, a bohaterów łatwo polubić, pozostaje niedosyt. O wiele ciekawszy jest drugi plan, przedstawiający prywatne życie Ricki: jako muzyk przegrała, ale z godnością. A może dla siebie samej nie przegrała – wszak robi to, co lubi, widać, że wciąż ją to muzykowanie, bo już o koncertowaniu trudno mówić, kręci, że znalazła swój świat i jest w pewnym sensie spełniona… Interesująca postać, ale bardziej pasująca do dramatu psychologicznego niż lekkiej komedii. Na pewno obraz Demme’a oferuje przyzwoitą rozrywkę, kilka wzruszeń i trochę śmiechu, po prostu miłe spędzenie czasu.

Beata Cielecka

"Nigdy nie jest za późno" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!