"Oczekiwanie". Czekając na syna [RECENZJA]

Jeanne przyleciała na Sycylię, do domu swego ukochanego Giuseppe, od którego od kilku dni nie ma żadnych wiadomości. To miały być ich wspólne wakacje, połączone z przedstawieniem rodzinie wybranki gospodarza. W pięknym starym domu spotyka tylko smutną matkę chłopaka, Annę, która jest tyleż zaskoczona, co zafrasowana wizytą Jeanne. Dom odwiedzają równie smutni członkowie rodziny Giuseppe, telefon milczy, choć Anna twierdzi, że ma wiadomości od syna, że wkrótce wróci, trzeba tylko zaczekać. Początkowa jej niechęć do dziewczyny z czasem zamienia się w bliższą relację, Anna chce jak najwięcej dowiedzieć się o synu, jego relacji z Jeanne, ich planach.

Wiemy od początku, że ktoś umarł. Popłakiwanie w kątach, tęskne spojrzenia na zdjęcia syna, wizyty siostry Anny, ich smutne uściski mówią jedno: Giuseppe nie żyje, zginął tragicznie. A jednak Anna wmawia Jeanne, która z czasem zaczyna podejrzewać, że coś się stało, że jest inaczej, że owszem, umarł ktoś, ale to dalsza rodzina. Czasem sami nie wiemy, czy to tylko pobożne życzenia matki i jej zaklinanie tragedii, czy też mówi ona prawdę… „Oczekiwanie” jest filmem o stracie i próbach pogodzenia się z nią. Próbach dodajmy dość kontrowersyjnych i bolesnych nie tylko dla matki chłopaka – brnąć w kłamstwa może sama przez moment czuje się lepiej, ale wycina coraz głębszą ranę Jeanne. Motywacje Anny – świetna rola Juliette Binoche – można próbować zrozumieć, im dłużej zatrzyma Jeanne, tym więcej dowie się o synu, dostanie choć namiastkę wspólnego rodzinnego pobytu. Wspaniale wypadł ten wątek zbliżania się Anny do Jeanne. Postawa bohaterki, choć w pewnym sensie zrozumiała, budzi opory moralne i, niestety, Anna zaczyna nas coraz bardziej odpychać, litość do niej zamienia się w niesmak, przez co druga część filmu nie frapuje już tak bardzo. „Oczekiwanie” zdobyło 3 pomniejsze nagrody na MFF w Wenecji, a reżyser Piero Messina był nominowany do Złotego Lwa.

Beata Cielecka

"Oczekiwanie" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV!