"Panna Meadows". Nie drażnij nauczycielki! [RECENZJA]

Tytułową pannę Meadows poznajemy, gdy idzie spokojną ulicą amerykańskiego miasteczka, ubrana w ładną sukienkę. Ptaszki śpiewają jej niczym disneyowskiej królewnie, wiaterek rozwiewa suknię i włosy. Aż podjeżdża obleśny facet w aucie i zaczyna ślicznotkę zaczepiać coraz wulgarniejszymi słowy. Na co ta… wyciąga z torebki pistolecik, zabija napastnika i ze śpiewem kroczy dalej! I taka jest konwencja całego filmu, można ją kupić i fajnie się bawić, można od razu odrzucić i wyłączyć telewizor.

Panna Meadows na co dzień jest milutką nauczycielką, kiedy jednak trzeba, samotnie, z bronią w ręku, wymierza sprawiedliwość, zabijając osobników, którzy jej zdaniem szkodzą temu światu. Wypisz wymaluj jak w serii „Życzeń śmierci” z Charlesem Bronsonem, w których bohater dokonywał krwawej zemsty na wszelkiej maści rzezimieszkach. Panna Meadows działa oczywiście nomen omen w białych rękawiczkach, ale przyświeca jej ten sam cel. Sytuacja skomplikuje się, gdy Meadows zakocha się w miejscowym szeryfie, który z oczywistych względów takiej samowolki nie popiera, a na dodatek w jej sąsiedztwie pojawi się groźny recydywista.

Film ma komiksową formę (choć nie jest ekranizacją żadnego komiksu), łączy w sobie cechy przynajmniej kilku gatunków: znajdziemy tutaj odrobinę czarnego humoru, dreszczowca, obyczaju, a także baśniowości. Wszystko to składa się na specyficzny klimat tej opowieści o dziewczynie, która chciała czynić dobro, ale stopniowo sama zapędziła się w ślepy zaułek bezmyślnej przemocy. Nie można odmówić temu filmowi pewnego wdzięku, co jest większą zasługą obsadzonej w roli głównej Katie Holmes, niż jakiejś szczególnej cesze scenariusza.

Beata Cielecka

"Panna Meadows"

WRÓĆ DO PROGRAMU TV