"Podróż na sto stóp". Najlepszą przyprawą jest… serce [RECENZJA]

Małe francuskie miasteczko słynie z eleganckiej restauracji Madame Mallory, w której stołują się nawet francuscy politycy. Ku utrapieniu właścicielki do posesji stojącej naprzeciwko wprowadza się rodzina hinduskich restauratorów, imigrantów z Bombaju, którzy otwierają restaurację z tradycyjną hinduską kuchnią. Jej szefem jest młody Hassan, człowiek obdarzony wielkim kulinarnym talentem. Wkrótce zdumiona Madame Mallory przekonuje się, że jego talent może się równać jej własnemu.

Do oglądania tego filmu na pewno nie należy zasiadać z pustym żołądkiem. Orgia barw i smaków przedstawianych nam niczym kolejni bohaterowie potraw, ich wyrafinowany sposób podania i maestrię ich przyrządzania okupuje się wzmożoną produkcją śliny, co może skutecznie przytępić naszą uwagę, a byłoby szkoda. Film bowiem w piękny sposób pokazuje nam parę rzeczy. Najbardziej oczywista wynika z banału: każdy musi jeść, toteż przyrządzanie potraw może być najlepszym dialogiem międzykulturowym. Druga, nie mniej oczywista to fakt, że gotowanie może być sztuką, jeśli tylko bierze się za nie ktoś obdarzony darem. Z niej poniekąd wynika trzecia, mianowicie taka, że do każdego zawodu trzeba mieć pasję, a najlepiej gotujemy jeśli wkładamy w to serce, toteż żadnego zawodu, a bycia kucharzem w szczególności, nie powinno się wykonywać przypadkowo.

Rarytasem w „Podróży na sto stóp”, która przecież w równym stopniu jak kuchnią zajmuje się bardzo trafnym, acz lekkostrawnym pokazaniem konfliktów kulturowych, są aktorzy. Zarówno duet senioralny jak i młodzieńczy prezentuje się rewelacyjnie, bez nutki złego smaku lub przerysowania. Ale nie może nas to dziwić, wszak Lasse Hallstrom należy do tych reżyserów, którzy ewidentnie mają serce do swego zawodu, a jego filmy są za każdym razem małym podarunkiem umilającym nam życie…

Beata Cielecka

"Podróż na sto stóp" w tv

WRÓĆ DO PROGRAMU TV