"Wspaniałe stulecie: Sułtanka Kösem". Jaka kobieta mogła zostać żoną sułtana Imperium Osmańskiego? [FRAGMENT KSIĄŻKI]

Książka "Sułtanka Kösem. Władza i intrygi w haremie", której autorką jest Özlem Kumrular - pisarka i wykładowca Uniwersytetu Bahçeşehir w Stambule, opowiada prawdziwą historię życia sułtanki Kösem - bohaterki uwielbianego przez widzów serialu "Wspaniałe stulecie: Sułtanka Kösem". Tym razem przedstawiamy fragment, w którym wyjaśnione jest, jaka kobieta mogła zostać żoną sułtana. Czy istniały w ogóle jakieś zasady w tej kwestii? A może to sam sułtan miał ostatnie zdanie?

"WSPANIAŁE STULECIE: SUŁTANKA KOSEM". CO DZIEJE SIĘ PO NOCY SPĘDZONEJ Z SUŁTANEM? [FRAGMENT KSIĄŻKI]

SYPIALNIA SUŁTANA OSMAŃSKIEGO W KSIĄŻCE "SUŁTANKA KOSEM. WŁADZA I INTRYGI W HAREMIE" [FRAGMENT KSIĄŻKI]

"WSPANIAŁE STULECIE: SUŁTANKA KOSEM". JAK KOŃCZY SIĘ PIERWSZY SEZON? [ZDJĘCIA]

Zarówno Kösem, jak i Hürrem miały szczęście zostać małżonkami sułtanów. Osmańscy padyszachowie, począwszy od czasów Bajazyda II, żenili się ze swoimi nałożnicami. W tamtych czasach śluby, tak jak w Europie, zawierane były z córkami władców okolicznych księstw lub państw zwanych beylikami. Dopiero później sułtani zaczęli sobie brać nieślubne odaliski. Jako wyjaśnienie, co było przyczyną zaprzestania oficjalnych ślubów padyszachów, podawana jest historia, jak to rzekomo Timur kazał żonie Bajezyda Błyskawicy, serbskiej księżniczce, rozlewać wino. Od tego momentu zakazano ponoć ślubów, by więcej nie stawiać żon sułtanów w tak niegodnej sytuacji. Çağatay Uluçay zaprzecza tej teorii, podając, że później nawet Çelebi Mehmed poślubił Emine Hatun, córkę z rodu Dulka­diroğullar, zaś sułtan Murad II – Hatice Kadın z rodu Candaro­ğulları, a sułtan Mehmed II – Sitti Kadın z rodu Dulkadiroğullar.
Co zaś się tyczy Bajezyda II, ożenił się z córką Beja Nasuha Kara­ma noğlu, Hüsnüşah, wyprawiwszy oficjalne wesele. To przekonanie w mocno przesadzonej wersji zaczęto rozpowszechniać w Europie. Lubenau, który przybył do Stambułu pod koniec XVI wieku, twierdzi, że ślubom sułtanów położono kres od czasu, gdy Timur na oczach sułtana zgwałcił jego żonę. Bon zaś jako przyczynę decyzji o zniesieniu ślubów sułtanów podaje chęć niepodzielności rocznego dochodu rzędu 500 tysięcy kies. Tę praktykę tłumaczono również realiami, gdyż w bezpośredniej okolicy imperium nie było już państwa o odpowiednim statusie, aby można było prosić o żonę dla władcy. Jeśli uznamy, że wymiana dziewcząt z państwem Safawidów niewątpliwie doprowadziłaby do konfliktu sunnicko szyickiego, możemy uznać, że nie było w bliskim sąsiedztwie córek władców państw o odpowiednim prestiżu. Jak wiadomo, Sulejman Prawodawca złamał tę zasadę na skutek nacisków Roksolany i pojął ją za żonę, formalizując tym samym jej status. Osman II (1603–1622) jest tu wyjątkiem, co należy potraktować jako przejaw jego silnej osobowości. Sprowadził na siebie falę krytyki, gdy ożenił się Âkile Hanım, córką szejcha islamu Esada Efendiego. Wiemy, że ślub ten został zawarty na parę miesięcy przed śmiercią Osmana. Rejestry haremowe wykazują, że Âkile w ogóle nie weszła do seraju. Powszechne było przekonanie, że dla niej – wolnej kobiety,
w dodatku córki szejcha islamu – życie w haremie mogłoby być dyshonorem. Jedyną zarejestrowaną faworytą Osmana była Ayşe Sultan i to ona po śmierci władcy dalej mieszkała w
haremie, pobierając przyznaną jej pensję „emerytowanej faworyty”.