"Życie na podsłuchu", czyli niemiecka próba rozliczenia z latami komunizmu [RECENZJA]

Aparat partyjny, a przede wszystkim wszechwładne tajne służby Stasi, bezustannie inwigilują ludzi, zbierając wszelkiego rodzaju informacje i donosy. Jednym z najlepszych tajniaków jest kapitan Gerd Weisler (Ulrich Muehe), specjalista od zdobywania informacji: inwigilacji, przesłuchań itd. Anton Grubitz (Ulrich Tukur) mniej zdolny kolega ze szkoły służb specjalnych, obecnie kierownik wydziału kultury, ale marzący o karierze ministerialnej, ma dla niego specjalne zlecenie: bezustanna obserwacja i podsłuchiwanie pary niepokornych artystów. Christa-Maria (Martina Gedeck) to popularna aktorka, jej partner Georg (Sebastian Koch) jest znanym reżyserem. Oboje nie darzą sympatią komunistycznego reżimu, dlatego Grubitz liczy, że - demaskując ich jako wrogów ideologicznych - zostanie dostrzeżony przez przełożonych i pójdzie w górę. Weisler rozpoczyna więc inwigilację artystów. Początkowo jest to dla niego zlecenie jak każde inne, jednak z czasem to się zmienia…

To kolejny po "Słonecznej alei" i "Goodbye, Lenin!" niemiecki film podejmujący próbę rozliczenia z latami komunizmu. Von Donnersmarckowi udało się uniknąć czarno-białych charakterystyk. Najbardziej spektakularna jest oczywiście przemiana Weislera, ale i obserwowani przez niego artyści nie są jednoznaczni: Georg jest lawirantem próbującym nie stracić przywilejów nadanych przez władze, ale i nie sprzedać się totalnie; bardziej krytyczna Christa-Maria również nie potrafi się określić. I właśnie to jest w tym filmie najciekawsze i najważniejsze - niuanse. Zapewne to one zadecydowały, że "Życie na podsłuchu" dostało Złoty Glob i Oscara dla najlepszego filmu obcojęzycznego.

Piotr Radecki

PROGRAMU TV