10 w skali Beauforta

Film dokumentalny, Polska 2011 Scenariusz i reżyseria: Helena Giersz Zdjęcia: Przemysław Niczyporuk, Wojciech Staroń, Samuel Andruszkiewicz, Jacek Lenk Tytuł "10 w skali Beauforta" został zaczerpnięty z utworu bohatera dokumentu, Krzysztofa Klenczona. Motto filmu brzmi: "Dla tych, którzy znają i pamiętają jego piosenki i dla tych, którzy wysłuchają ich po raz pierwszy, lecz może nie ostatni. Był nazywany polskim Johnem Lennonem, stał się legendą rodzimego rocka, uchodził za artystę obdarzonego wielkim talentem i charyzmą. Zmarł 7 kwietnia 1981 roku w Chicago, w następstwie tragicznego wypadku samochodowego, do którego doszło w lutym tegoż roku, kiedy wracał nad ranem po koncercie. Miał 39 lat. Na film o nim składają się fragmenty niezapomnianych piosenek wokalisty, kompozytora i gitarzysty, które wykonywał z zespołami Niebiesko Czarni, Czerwone Gitary, Trzy Korony oraz wspomnienia. Reżyserka Helena Giersz odbywa sentymentalną podróż śladami Krzysztofa Klenczona. Dociera do miejsc i ludzi z nim związanych. Mówią o nim członkowie rodziny i przyjaciele rozrzuceni po całym świecie. Przygoda Klenczona z estradą zaczęła się, kiedy wraz ze szkolnym kolegą, Karolem Warginem, odpowiedział na apel:"szukamy młodych talentów". Wprawdzie do etapu wojewódzkiego przeszli tylko jako rezerwowi, ale los im sprzyjał: jeden z zespołów nie pojawił się. Wkrótce usłyszała o nich cała Polska za sprawą piosenki "Pluszowe niedźwiadki", która stała się przebojem szczecińskiego festiwalu. Kariera Klenczona rozwijała się, zaczął występować z Niebiesko - Czarnymi, następnie związał się z gdańskimi Pięcioliniami, a od 1965 roku, przez pięć lat był liderem zespołu Czerwone Gitary, który tworzył z Bernardem Dornowskim, Sewerynem Krajewskim, Jerzym Kosselą, Henrykiem Zomerskim, Jerzym Skrzypczykiem. W 1970 roku podjął decyzję od odejściu z Czerwonych Gitar, a dwa miesiące później stworzył własną formację Trzy Korony, z którą grał dwa lata.