17 sierpnia

Daleko od Moskwy, pośród lasów rosyjskiej północy, między Wołogdą a Archangielskiem, na wyspie położonej na jednym z jezior zbudowano w XVI w. prawosławny klasztor. W sowieckich czasach klasztor ten przekształcono w ciężkie więzienie, jakich wiele było w całym kraju, zaś po przyjęciu moratorium na karę śmierci w 1993 roku trafili tam pierwsi dożywotni skazańcy. Obecnie znajduje się tam 142 więźniów. Jeden z nich, Borys Bezoteczestwo, jest bohaterem filmu. Borysa na karę dożywocia skazano za potrójne zabójstwo. Film opowiada o jednym dniu z życia człowieka, który już nigdy nie opuści swojej celi. Obserwujemy nie tylkorutynowe czynności, jakie każdego dnia wykonuje więzień. Przede wszystkim towarzyszymy mu w nieustannych rozważaniach, co udało się, a czego nie udało się dokonać przed popełnieniem zbrodni. Uczestniczymy także w jego modlitwach i dyskusjach z Bogiem, a także w powrotach do zdarzeń, które kiedyś wydawały mu się całkiem zwyczajne, a dziś wydają się odległe i zupełnie nierealne. Interesujące jest, jak skazany kształtuje swoje wyobrażenie niedostępnej już dla niego rzeczywistości. W filmie pokazano więzienne życie, zewnętrzny świat, którego skazany nie widzi, ale którego odgłosy docierają do niego w formie urywków wypowiedzi strażników, przypadkowych dźwięków i szumów. Z tych fragmentów bohater buduje sobie obraz świata, z którego przyszedł i do którego już nigdy nie wróci.