400 batów

Boleśnie szczera opowieść o trudnym dzieciństwie. Sztandarowe dzieło francuskiej Nowej Fali i zarazem reżyserski debiut François Truffauta. Trzynastoletni Antoine Doinel (Jean-Pierre Léaud) mieszka ze swoimi rodzicami (Claire Maurier i Albert Rémy) w zagraconym paryskim mieszkaniu. Zaniedbywany przez matkę, nierozumiany przez ojczyma zaczyna buntować się przeciwko wszelkim instytucjom władzy. Gdy z tego powodu wpada w szkole w tarapaty i zostaje przez nauczyciela oskarżony o plagiat, postanawia uciec z domu. Aby zdobyć pieniądze na podróż, próbuje sprzedać należącą do ojczyma maszynę do pisania. Kiedy sprawa wychodzi na jaw, chłopiec trafia do poprawczaka. Gorzka historia o dorastaniu i samotności, jedno z najważniejszych dzieł francuskiej Nowej Fali, okrzyknięte jej pokoleniowym manifestem. Czarno-biały film, częściowo oparty na przeżyciach samego François Truffauta (Jules i Jim, Noc amerykańska, Ostatnie metro), był jego reżyserskim debiutem (wcześniej artysta zajmował się krytyką filmową). W roli głównej wystąpił Jean-Pierre Léaud (Miłość dwudziestolatków, Skradzione pocałunki, Dwie Angielki i kontynent), który stał się potem jednym z ulubionych aktorów Truffauta i jeszcze czterokrotnie wcielał się w postać Doinela. Obraz po upływie ponad pięćdziesięciu lat od premiery, nie stracił na aktualności - współcześnie historię zbuntowanego Antoine'a widzowie śledzą z równym przejęciem jak w 1959 roku. Reżyser tłumaczył fenomen filmu prawdziwością przedstawionej historii i wielowymiarowością bohaterów - rodzice chłopca i jego nauczyciel są postaciami z krwi i kości, których nie da się jednoznacznie ocenić. Obraz otrzymał dwie nagrody w Cannes, nominację do BAFTY w kategoriach "najlepszy film" i "najbardziej obiecujący pierwszoplanowy debiut aktorski" oraz nominację do Oscara za najlepszy oryginalny scenariusz.