American Beauty

"Za niecały rok będę martwy" - mówi główny bohater w jednej z pierwszych scen filmu. Czy widzowie wciągną się w historię, której finał jest od początku znany? Okazało się, że tak. American Beauty okazał się jednym z najbardziej głośnych tytułów lat 90. w amerykańskim kinie. 42-letni Lester Burnham przeżywa kryzys wieku średniego. Dodatkowo nie może się pozbyć uczucia, że to trwa właściwie od zawsze. Mieszka w typowym, amerykańskim domu na zamożnych przedmieściach. Do krezusa mu daleko, ale życie płynie w dość przewidywalnym rytmie. Atrakcyjna żona sprzedająca nieruchomości, zbuntowana nastoletnia córka oraz praca, którą da się znieść, są dla Lestera wyznacznikiem rzeczywistości. Niebawem pojawią się kłopoty, które wywrócą tę pozorną stabilizację do góry nogami. Pierwszy kinowy film Sama Mendesa ujawnił w pełni talent reżysera. Kontrowersyjny bohater i galeria postaci, które raczej nie budzą naszej sympatii, wciągają w groteskowy świat amerykańskiego snu. Świat pozorów, udawanego szczęścia i ciągłego niespełnienia. Czarny humor tylko potęguje wrażenie absurdu i miotania się postaci. Paradoksalnie, "zepsuty" Lester Burnham budzi naszą sympatię, gdyż zrywa w konwenansami, brnie w przewidywalną katastrofę z poczuciem bycia w końcu sobą. American Beauty to również intrygująca forma. Montaż, wykorzystanie muzyki (Thomas Newman) oraz zdjęcia cenionego, doświadczonego Conrada L. Halla idealnie współgrają z fabułą. Do tego poziomu dostosowali się aktorzy, w tym rewelacyjni Kevin Spacey i Annette Bening. Prawdziwy deszcz nagród filmowych. Pięć Oscarów, nagrody BAFTA i krytyki filmowej na całym świecie.