Farinelli: ostatni kastrat

Nominowany do Oscara® (najlepszy film nieanglojęzyczny) , nagrodzony Złotym Globem (najlepszy film zagraniczny) i dwoma Cezarami (dźwięk, scenografia) film belgijskiego reżysera Gérarda Corbiau. Znakomite kreacje aktorskie, wspaniała inscenizacja z bajecznie kolorowymi wnętrzami teatrów operowych i wykwintnymi, XVIII-wiecznymi strojami, a przede wszystkim muzyka - wszystko to wpłynęło na klimat i ogromny sukces frekwencyjny opowieści o słynnym śpiewaku operowym. Od końca XVI do schyłku XVIII wieku niezwykle popularny, szczególnie w Italii, był zwyczaj kastracji chłopców, którzy dzięki temu drastycznemu zabiegowi nie przechodzili mutacji i mogli zostać operowymi śpiewakami z niedostępną dla zwykłych śmiertelników skalą - od basu przez baryton, tenor, aż do sopranu. Niestety, tylko nielicznym udawało się osiągnąć później muzyczne mistrzostwo i zyskać sławę. Dla większości operacja oznaczała życiowy dramat. Jednak nawet ci, którzy odnieśli sukces - jak Carlo Broschi o pseudonimie Farinelli - musieli się zmagać z ogromem problemów, o których opowiada reżyser Gérard Corbiau. W filmie "Farinelli - ostatni kastrat" wielki śpiewak, bożyszcze salonów i gawiedzi, uwielbiany i pogardzany jednocześnie, pokazany został jako geniusz zmagający się z poczuciem niespełnienia. Farinelli (Stefano Dionisi) żyje w toksycznej relacji z bratem - Riccardo (Enrico Lo Verso), który bez Farinelliego byłby jedynie nieznanym nikomu, marnym kompozytorem. Z kolei Riccardo dopełnia za Farinelliego miłosne akty w sypialni, gdy ten uwodzi kobiety. Słynny kastrat prowadzi też specyficzną rywalizację z Haendlem (Jeroen Krabbé) - to konflikt dwóch indywidualności i dwóch geniuszy, którzy mogliby w duecie śpiewak-kompozytor osiągnąć wiele, ale zbyt mocno sobą gardzą, by się porozumieć (gdy Haendel nazywa Farinelliego "zwierzęciem bez jaj", śpiewak pluje kompozytorowi w twarz).