A jeśli się uśmiecham

Na podłodze leży okrwawione ciało terrorysty. Palestyńczyk jest już martwy, jego ciało stygnie, lecz następuje reakcja fizjologiczna. Na widok erekcji u nieboszczyka izraelscy żołnierze wybuchają śmiechem. Do niewybrednych żartów dołączają i kobiety. Jedna z nich, młoda, drobna, czarnowłosa sanitariuszka Meytal klęka przy zwłokach. Błyska flesz, koleżanka robi zdjęcie. - Po co mi taka pamiątka? - już w cywilu zastanawia się Meytal. Po latach dla kobiety ta jedna fotografia, do której bezmyślnie pozowała, jest jak wyrzut sumienia. Przypomina o wszystkich złych rzeczach, jakie widziała na własne oczy podczas odbywania służby wojskowej. Chcę zobaczyć to zdjęcie - Meytal decyduje się zmierzyć z własną przeszłością - chcę zobaczyć czy się na nim uśmiecham W Izraelu służba wojskowa jest obowiązkowa także dla kobiet. W ich przypadku zaczyna się w wieku 18 lat i trwa przez następne 2 lata. Młode poborowe trafiają do różnych jednostek. Meytal przyszło służyć w Hebronie. Dziewczyna szybko się przekonała jak wygląda życie izraelskiej sanitariuszki na terenach okupowanych. Do wezwania jeździła w hełmie i kamizelce kuloodpornej, z bronią gotową do strzału. Po wjechaniu do strefy zamieszkiwanej przez Palestyńczyków na opancerzony ambulans sypały się kamienie, czasem poleciała butelka z benzyną. W trakcie niektórych akcji dochodziło jednak do regularnej wymiany ognia. Dla Inbar kobiety - sierżanta służba w Strefie Gazy oznaczała walkę z pokusą nadużycia władzy. Wystarczał jeden gest, kiwnięcie palcem, by przywołać palestyńskiego przechodnia; wystarczyło zmarszczyć brwi, by na jego twarzy pojawił się strach. Lili, kolejna z dziewczyn w mundurach, zatrzymała podczas wykonywania zadania na posterunku blisko 80 Arabów. Wściekła i rozżalona z powodu śmierci przyjaciółki kazała stać nieszczęśnikom w bezruchu przez kilka godzin na spiekocie. Meytal, Inbar i Lili, Tal, Dana i Rotem to wciąż młode kobiety. Przed kamerą opowiadają o swoich doświadczeniach ze służby: o upokorzeniu, goryczy, o narastającym gniewie.