Adoracja

Niewinne ćwiczenie literackie na lekcji języka francuskiego staje się dla nastoletniego Simona impulsem do stworzenia sobie alternatywnej osobowości i życiorysu w internecie. Wymyślony wizerunek zaczyna żyć w sieci własnym życiem i nieoczekiwanie prowadzi chłopca do odkrycia prawdy o własnej rodzinie. Na lekcji francuskiego nauczycielka (Arsinée Khanjian) prosi uczniów o napisanie pracy w oparciu o prasową notkę. Jest to informacja o terroryście, który chciał wysadzić samolot lecący do Izraela, podrzucając bombę do torby swojej ciężarnej dziewczyny. Jeden z uczniów, wychowywany po śmierci rodziców przez wuja - Simon (Devon Bostick), przeżywa tę historię bardzo osobiście. Wyobraża sobie, że sam jest dzieckiem owej kobiety z samolotu, a jego ojciec to niedoszły zamachowiec. Wypracowanie trafia do internetu, a chłopak, dorzucając kolejne fakty i szczegóły, buduje wokół niego swoją wymyśloną tożsamość. Niepokojąca opowieść o rzekomym ojcu-terroryście budzi silne emocje wśród internautów i zatacza coraz szersze kręgi; nie ustają komentarze i zażarte dyskusje. Pojawiają się nawet relacje osób, które twierdzą, że były na pokładzie zagrożonego atakiem terrorystycznym samolotu, mimo, że przecież został on zmyślony przez Simona. Po pewnym czasie okazuje się, że fikcyjna historia ma zadziwiająco wiele wspólnego z prawdziwą, pełną przemilczeń, uprzedzeń i nieporozumień przeszłością rodziny nastolatka. Ma on wreszcie szansę odkryć, kim byli jego rodzice, którzy zginęli w niewyjaśnionym do końca wypadku samochodowym. Walczący o Złotą Palmę film ATOMA EGOYANA „Adoracja” mógłby równie dobrze nosić tytuł innego dzieła tegoż reżysera - „Gdzie leży prawda”. Kanadyjski filmowiec ormiańskiego pochodzenia słynie ze scenariuszy przypominających wielopiętrowe intelektualne łamigłówki: mnoży wątki, punkty widzenia, miesza z upodobaniem rzeczywistość i fikcję. Nie inaczej stało się tym razem. Sięgnął tu po tematy znane z innych jego filmów, takie, jak wszechobecność nowych mediów i płynące z tego niebezpieczeństwa („Family Viewing”, „Speaking Parts”), czy rozpad rodziny („Słodkie jutro”, „Likwidator”). Także pojawiający się w filmie temat problemów związanych z wielokulturowością Kanady, szczególnie ostro pokazany w osobie dziadka Simona, człowieka pełnego uprzedzeń i niechęci do obcych, jest bliski reżyserowi, który pochodzi z rodziny emigrantów. Egoyan urodził się w Kairze w rodzinie ormiańskiej i dopiero w wieku 3 lat wyjechał wraz z rodzicami do Kanady (tematyce ormiańskiej poświęcił filmy „Ararat”, i „Kalendarz”). Jak sam wspomina, przez pierwsze lata mieszkał na prowincji, gdzie zetknął się z bigoterią mieszkańców i odrzuceniem, które wówczas były o wiele bardziej powszechne niż w dzisiejszej Kanadzie. „Adoracja” w jakimś stopniu zainspirowana była wydarzeniami po ataku 11 września. Jak mówił reżyser w wywiadzie dla „Gazety Wyborczej”: „Zwróciłem uwagę na fakt, że wiele osób po zamachu na WTC zaczęło inaczej rozmawiać: pojawiły się w ich wypowiedziach bliżej nieokreślone zarzuty wobec islamu, jakieś uogólnienia, które w sumie prowadziły do zakłamywania rzeczywistości”. Kręcąc swój film improwizował więc internetowe wideo-rozmowy nastolatków, które w naturalny sposób podlegały emocjonalnej eskalacji, w bardzo przekonujący sposób ukazując, jak łatwo jest manipulować ludźmi w sieci. Atom Egoyan jest nie tylko reżyserem, ale też producentem i scenarzystą. Ma na koncie dwie nominacje do Oscarów® i liczne nagrody na festiwalu w Cannes, m.in. nagrodę FIPRESCI dla filmu „Exotica” (1994) oraz trzy wyróżnienia dla obrazu „Podróż Felicji” (1997). Znalazł się wśród elitarnej grupy twórców, którzy na 60. jubileuszowe wydanie Cannes przygotowali etiudy do wspólnego dzieła "Każdy ma swoje kino".