Afryka u progu katastrofy

Mam osiemdziesiąt lat - mówi staruszka - wychowuję wnuki, bo wszystkie moje dzieci już nie żyją. Zmarły na AIDS. Gdy ja też umrę, pewnie za kilka lat, moje wnuki znowu zostaną sierotami. Ale nie na długo. W końcu one też padną ofiarą epidemii... Plemienne walki Buszmenów i Hotentotów, inwazja ludów Bantu, kolonizacja, powstanie zuluskiego przywódcy Czaki, krwawe wojny Brytyjczyków z Burami, apartheid, głód. Następstwem najazdów złowrogich "jeźdźców Apokalipsy" na południowy kraniec kontynentu afrykańskiego jest także najnowsza i chyba najcięższa z plag AIDS. Epidemia tej groźnej, nieuleczalnej choroby błyskawicznie się szerzy w zamożnej, jak na standardy Czarnego Lądu, dobrze uprzemysłowionej, zasobnej w węgiel, liczne minerały, rudy metali, złoto i diamenty Republice Południowej Afryki. Wedle statystyk, ofiarą nabytego zespołu zaniku odporności padło już pięć milionów ludzi. Wirusem jest zarażony co ósmy mieszkaniec kraju! To, między innymi, owoc błędnej polityki dawnych władz, której ignorowały zagrożenie. Twierdziły, że chorobę wywołuje bieda, nie jakiś hipotetyczny wirus. Gdy kręgi rządowe wreszcie się ocknęły, na ratunek było już prawie za późno. Liczba chorych zdecydowanie przekroczyła finansowe możliwości państwowej kiesy i wydolność permanentnie niedoinwestowanej służby zdrowia. W konsekwencji republice grozi nie tylko katastrofa z powodu braku rąk do pracy i spadku dochodu narodowego, lecz także, a może przede wszystkim społecznych skutków epidemii. Z szacunkowych badań wynika, że w 2015 roku w kraju będą aż trzy miliony sierot! Jeśli nie zostaną otoczone troskliwą opieką i nie zdobędą żadnego wykształcenia, trafią na margines społeczny, zasilając szeregi rozmaitych grup przestępczych. Plaga epidemii dotyczy także sił zbrojnych RPA. W Afryce wojsko zawsze spełniało i spełnia nadal zasadniczą rolę w stabilizacji państwa.