Alboran - zapomniana wyspa

Filmowy portret malowniczej wyspy Alboran i jej unikalnych gatunków fauny i flory. Zachodnią część Morza Śródziemnego dzieli wyspa Alboran - skrawek Andaluzji, wydany na pastwę fal. Z nieba wygląda jak niewysoki górski szczyt. Pod powierzchnią oceanu jest olbrzymem. Maurowie nazywali ją Pępkiem Morza. Alboran to wyspa konkwistadorów, pielgrzymów i piratów. Od stuleci dawała schronienie przybyszom. Obecnie na wyspie nikt nie mieszka na stałe. Żyją tu tylko niezwykłe zwierzęta - "rozbitkowie" ewolucji. Wyspa ma pochodzenie wulkaniczne. Skały do dziś opierają się wiatrom, choć powoli przegrywają z nim walkę, dlatego powierzchnia wyspy nieustannie się mniejsza. Fale i wiatr niszczą jej klify - prastare morskie tarasy ze szkieletów koralowców, które 25 milionów lat temu znajdowały się pod wodą. Legenda głosi, że pirat berberyjski skrył się tu na wiele lat przed poszukującymi go okrętami chrześcijan. Tylko on wiedział o istnieniu wyspy, okrytej całunem mgieł. Kiedy ją odkryto, ukrył swoje łupy w grocie. Od tej pory wyspa i otaczające ją morze przyjęły nazwę od jego imienia - Al Borani, co w języku tureckim oznacza gwałtowną burzę. Wyspą szczególnie interesują się biolodzy morscy i lądowi, ponieważ pod wodą u jej wybrzeży i na lądzie przyroda atlantycka łączy się ze śródziemnomorską. Zimne wody Oceanu Atlantyckiego przecinają Cieśninę Gibraltarską tuż pod powierzchnią. Jednocześnie cieplejsze i bardziej zasolone wody Morza Śródziemnego płyną głębiej w przeciwnym kierunku. Ten magiczny eliksir stwarza niezwykłe warunki biologiczne, tworząc unikalny ekosystem. W ciągu stu lat przepływa tędy całe Morze Śródziemne, wpływając do Atlantyku lub z niego wypływając. Dzięki zderzeniu tych różnych mas wodnych tworzą się tu pionowe prądy morskie. Wody bogate w substancje odżywcze unoszą się z największych głębin ku powierzchni. W słońcu błyskawicznie rozmnaża się plankton - najważniejsze pożywienie mieszkańców mórz i oceanów. Oprócz dwóch tysięcy już znanych gatunków, na Alboran nieustannie odkrywa się nowe wyjątkowe okazy, np. diplotaxis siettiana, senecio alboranicus, anacyclus alboranensis, które nie występują w żadnym innym zakątku świata. Pierwszego naukowego opisu tych wód dokonał oceanograf Jacques Cousteau. Przypłynął tu swoim statkiem Calypso w roku 1958. Odkrył u brzegów same podwodne cuda, które nazwał Lasem Alborańskim.