Autobus przyjedzie znowu

Polska 2003

Opowieść o niezwykłej akcji zapoczątkowanej w latach 70. w Filharmonii Narodowej w Warszawie, której celem jest dowożenie osób niepełnosprawnych miejskim autobusem na koncerty do filharmonii.

Czas trwania:30 min

Kategoria wiekowa:

Gatunek:Film/Film dokumentalny

Autobus przyjedzie znowu w telewizji

Opis programu

Opowieść o niezwykłej akcji zapoczątkowanej w latach 70. w Filharmonii Narodowej w Warszawie, której celem jest dowożenie osób niepełnosprawnych miejskim autobusem na koncerty do Filharmonii. Film opowiada o jednej z takich akcji zorganizowanej tuż przed świętami Bożego Narodzenia. W różnych miejscach stolicy do udekorowanego świątecznie autobusu wsiadają, z pomocą wolontariuszy, osoby niepełnosprawne. We wnętrzu pojazdu robi się coraz cieplej i przytulniej. Wszyscy czują się i zachowują jak zgrana paczka przyjaciół. Śpiewają kolędy i znane piosenki. Kiedy autobus zatrzymuje się przed budynkiem Filharmonii, trzeba sprawnie przetransportować wszystkich pasażerów na salę koncertową, gdzie odbędzie się koncert kolęd w wykonaniu Chóru Filharmonii Narodowej. Dla większości słuchaczy to wyjątkowe przeżycie. Po koncercie w foyer Filharmonii wolontariusze oraz ich niepełnosprawni przyjaciele i podopieczni organizują jasełka, dzielą się opłatkiem, wręczają sobie drobne, własnoręcznie wykonane prezenty. Ale czas szybko mija i trzeba wracać do autobusu. Czas powrotu do domu trzeba jak najlepiej wykorzystać. Wszyscy śpiewają, częstują się herbatą, rozmawiają. Chcą się nawzajem nacieszyć swoją obecnością. Nigdy nie wiadomo, kiedy znów uda się zorganizować kolejny wyjazd. Czasami trzeba na to czekać nawet kilka miesięcy. Dlatego wspólna podróż autobusem jest nie mniej ważna niż sam koncert. Na szczęście, spotkania nie ograniczają się tylko do wypraw na koncerty. Co jakiś czas uczestnicy akcji urządzają też przyjęcie albo wyjazd w plener. Między niektórymi z nich zawiązały się już prawdziwe przyjaźnie. I nie ma znaczenia, czy ktoś jest wolontariuszem, czy podopiecznym. Liczy się spędzony razem czas, wspólne przeżycia. Sami zainteresowani mówią, że są jak wielka rodzina. I dodają: "ile dajesz, tyle odbierasz". W szarej, często bardzo smutnej rzeczywistości niepełnosprawnych to bardzo wiele.