Bezpieka 1944-1956

Nowa władza rozprawiała się z podziemiem, z PSL, a następnie z PPS. Po zjednoczeniu PPR z PPS, a właściwie wchłonięciu tej drugiej organizacji przez pierwszą i utworzeniu PZPR w 1949 roku zaczęła się czystka wewnątrz nowej partii, a potem w wojsku. Aparat bezpieczeństwa organizował się i zdobywał autonomię. Tworzono specjalne departamenty (jak osławiony X i V, który preparował procesy duchownych), kształcono kadry. Wszędzie wietrzono spiski, sabotaże, odchylenia prawicowo-nacjonalistyczne. Zastraszano ludzi, organizując pokazowe procesy. Represje dotknęły właściwie wszystkie środowiska. Skazani zapełniali więzienia, karne obozy pracy, fedrowali w kopalniach i harowali na budowach. Za kraty można było trafić za słuchanie zachodniego radia albo opowiadanie dowcipów. Bezpieka "wyrabiała plany", np. w każdej gminie trzeba było znaleźć przynajmniej jednego kułaka. W 1953 roku najwyższy Sąd Wojskowy wprowadził normy i punktowanie spraw: za orzeczenie kary śmierci sędzia otrzymywał 50% punktów więcej, co miało wpływ na wynagrodzenie i premię. W ostatniej części filmu o działalności aparatu bezpieczeństwa w latach 1944-1956 wydarzenia te przypominają i komentują: Władysław Bartoszewski, profesor Maria Turlejska, profesor Wiesław Chrzanowski, mecenas Stanisław Szczuka, Andrzej K. Kunert oraz ofiary represji: Zdzisław Samoraj, Dorota Wiśniewska, Jerzy Pruszyński, Kazimierz Leski i Jan Woch.