Biali czarni

W Tanzanii żyje największy odsetek ludzi dotkniętych albinizmem. Jeden na dwa tysiące mieszkańców tego wschodnioafrykańskiego państwa jest w istocie białym czarnym. Społeczne tabu zawsze komplikowało los tej mniejszości, niemniej od pewnego czasu ma ona realne powody, by obawiać się o życie. Pozbawione melaniny ciała albinosów stały się bowiem cennym łupem dla handlarzy amuletami. Ludziom pozbawionym pigmentu w skórze nawet krótkie przebywanie na słońcu grozi poparzeniami skóry, utratą wzroku lub zachorowaniem na raka. Co więcej, ich genetyczna przypadłość traktowana jest w społeczeństwie jak stygmat. Przed laty dotknięte bielactwem noworodki zabijano zaraz po urodzeniu, ponieważ uważano je za zwiastun nieszczęścia. Nawet dziś ludzi dotkniętych tą przypadłością postrzega się jako wcielenia duchów zmarłych lub półdemony. Efektem tych prastarych zabobonów jest rozkwit przerażającego procederu. Od lat policja w Tanzanii i innych krajach wschodniej Afryki znajduje potwornie okaleczone ciała albinosów. Uzbrojeni napastnicy pozbawiają ofiary kończyn, głów, genitaliów, krwi, najczęściej dosłownie tnąc ich ciała maczetami. Makabryczne "łupy" trafiają następnie na nielegalny rynek, gdzie sprzedawane są jako amulety lub surowiec do sporządzania magicznych wywarów. Przestępcy nie oszczędzają zresztą także zmarłych. Aby zapobiec profanacji zwłok, groby albinosów zalewane są betonem. Żywi tymczasem żyją w strachu. Jak mogą bowiem ukryć swoją odmienność w czarnej Afryce? Dopiero w 2010 roku władze Tanzanii podjęły pierwsze kroki mające zapewnić licznej mniejszości należytą ochronę. Zrealizowano wówczas niniejszy dokument. Podróżując po afrykańskim kraju, jego twórcy spotkali szereg intrygujących postaci. Dr Maunda z jedynego tanzańskiego szpitala dla chorych na raka wyjaśnia przyczyny powszechności bielactwa na czarnym lądzie a pierwsza parlamentarzystka-albinoska Al-Shaymaa Kwegyir opowiada o żmudnym procesie przełamywania społecznego tabu.