Bolesław Śmiały

Wawel, rok 1079. Król Bolesław skazuje na śmierć dezerterów z drużyn, które wysłał na Ruś do dyspozycji kniazia Wsiewołoda. Część rady królewskiej, a zwłaszcza wojewoda Sieciech i biskup Stanisław Szczepanowski, sprzeciwia się tak ostrej karze. Bolesław jest jednak nieustępliwy. Wie, że sojusz z Rusią jest konieczny, by skutecznie przeciwstawić się cesarzowi niemieckiemu. Na zamek przybywają posłowie z Kijowa. Jeden z nich został zabity na polskiej ziemi. Bolesław stara się wyjaśnić, kto zlecił zabójstwo Rusina. Cała ta sprawa jest dla niego dowodem istnienia silnej opozycji wobec prowadzonej przez niego polityki. Przeciwko Bolesławowi jest nawet jego małżonka, która nigdy nie znalazła szczęścia u jego boku. Będący publiczną tajemnicą romans króla z prostą dziewczyną był dla niej upokorzeniem. Sprzyja więc spiskowcom i stara się o unieważnienie małżeństwa. Zwraca się o pomoc do biskupa Stanisława, który w obecności całego dworu grozi królowi klątwą za rozwiązły tryb życia. Bolesław otrzymuje kolejne informacje o spisku, rozkazuje uwięzić wojewodę Sieciecha, ale ten znajduje schronienie u biskupa Stanisława. Biskup rzuca klątwę na króla, który zostaje sam z kilkunastoma tylko żołnierzami. Kiedy tłum kamienuje dziewczynę, z którą żył Bolesław, król wydaje wyrok śmierci na biskupa i wysyła żołnierzy, by go ścieli. Zaraz po wykonaniu wyroku bramy zamku szturmuje wojsko Wratysława czeskiego i Henryka niemieckiego, wezwane przez spiskowców. Król zmuszony jest do ucieczki, przedziera się przez granicę na Węgry.