Bombay Beach

Olbrzymie sztuczne jezioro Salton Sea w południowej Kalifornii nie spełniło swojego zadania i nie stało się bogatym i pożądanym Palm Beach. Surrealistyczny film Almy Har’el „Bombay Beach” pokazuje to, co pozostało po tym niezrealizowanym raju urlopowym. Ważnym elementem filmu jest ścieżka dźwiękowa. Młody Bob Dylan i nagrania zespołu Beirut tworzą oryginalny klimat filmu, nadając tej historii ironiczną nadzieję. Nazwa miejsca pochodzi od opuszczonego miasteczka na skraju jeziora, gdzie woda wyrzuca na brzeg martwe ryby, a pozostałości sprzętu wodnego zżera rdza. Reżyserka przygląda się społeczności twardzieli i outsiderów, którzy w liczbie około 200 zamieszkują ten „piękny inaczej” rejon. Każde ujęcie kamery pokazuje miejsce, które przypomina ziemię po kataklizmie. Niezwykłe zdjęcia i montaż tworzą wyjątkowy formalnie obraz społeczności, która, pomimo księżycowego krajobrazu, jest pełna życia. Reżyserka skupia się na trzech mężczyznach w różnym wieku, z których każdy zasługuje na oddzielny film. Rot ma 80 lat i mieszka w przyczepie, ale nadal patrzy z pożądaniem na kobiety. Oprócz zasady, że „życie to nic innego, jak przyzwyczajenie”, przyznaje się również do rasizmu i do tego, że jest wesołym próżniakiem. Zarabia na życie, kupując papierosy w sklepie na terenie rezerwatu Indian i sprzedając je potem z zyskiem. Młody CeeJay uciekł z Los Angeles, aby nie skończyć, jak jego brat, od kuli gangstera. Stawia na sport. Pomaga mu w tym dziewczyna, która woli czarnego sportowca od poprzedniego amanta - białego kolegi z klasy. Najbardziej wzruszający jest jednak trzeci bohater - chłopiec z wykrytą nadpobudliwością. Jego rodzice właśnie wrócili z więzienia, do którego trafili za terroryzm. Prowadzili magazyn materiałów wybuchowych na placu zabaw, pośród kompletnej pustyni, otaczającej Bombay Beach. Reżyserka filmu z powodzeniem zastosowała próbę wejścia w życie wewnętrzne i marzenia swoich bohaterów poprzez zainscenizowanie magicznych momentów, świetnie dopasowanych do ich charakterów. „Bombay Beach” to jeden z najbardziej oryginalnych, mających swój własny niepowtarzalny styl, obrazów dokumentalnych ostatnich lat. Film był pokazywany na Berlinale 2010 i PLANETE+ DOC 2012.