Caryca Katarzyna

Była jedną z najbarwniejszych kobiecych postaci w historii, a prace poświęcone Katarzynie II, imperatorowej Wszechrosji, zajęłyby wiele półek. O Katarzynie wspominają pamiętniki współczesnych i rozprawy historyków, traktują o niej powieści, dramaty i filmy. Każdy twórca miał własną wizję prawdy o tej nietuzinkowej postaci. Jedni widzieli w niej demona zła, inni władczynię, na którą Rosja czekała od śmierci Piotra Wielkiego. Naprawdę nazywała się Zofia Augusta Fryderyka Anhalt-Zerbst, urodziła się w 1729 r. w Szczecinie i była pruską księżniczką.W wieku 15 lat zaproszono ją na rosyjski dwór przez cesarzową Elżbietę jako kandydatkę na żonę następcy tronu - wnuka Piotra Wielkiego i siostrzeńca Elżbiety - księcia holsztyńskiego Piotra Ulryka, późniejszego Piotra III. Mariaż ten popiera gorąco sam król pruski Fryderyk II, licząc, że dzięki temu zdobędzie istotny wpływ na politykę rosyjską. Zofia Augusta jedzie wraz z matką najpierw do Berlina, a stamtąd do Sankt Petersburga. Na ostatnim etapie podróży, już na terenie Rosji, damom towarzyszy eskorta pod dowództwem młodego hrabiego Grigorija Orłowa, kapitana gwardii. Przystojny oficer zakochuje się w pięknej pannie, świadom jednak, że nie może konkurować z następcą tronu. Na dworze carskim roi się od intryg i plotek, ale cesarzowa Elżbieta, dumna i apodyktyczna, darzy młodziutką księżniczkę sympatią. Oblubieniec, książę Piotr, zaledwie o rok starszy od Zofii, okazuje się młodzieńcem bardzo jeszcze dziecinnym, niezbyt rozgarniętym, za to skłonnym aż nadto do zabaw i pijatyk w towarzystwie żołnierzy. Nie ma ochoty na małżeństwo, ale posłusznie wypełnia wolę ciotki. Również Zofia nie jest nim zachwycona, wierzy jednak zapewnieniom matki, że "miłość przyjdzie po ślubie". Inteligentna i oczytana dziewczyna szybko opanowuje język rosyjski. Na żądanie imperatorowej zgadza się także zmienić wyznanie.