Cato i faszyści

Cato Bontjes van Beeks, mając zaledwie 22 lata, została zgilotynowana razem z 15 innymi kobietami i mężczyznami - "wrogami narodu niemieckiego" Dziewczyna swoje szczęśliwe dzieciństwo i czas dojrzewania spędziła w artystycznej kolonii Worpswede w Fischerhude, niedaleko Bremy. Była najstarsza z trójki rodzeństwa, ale miała bardzo dobry kontakt i ze swoją siostrą Mietje, i z bratem Timem. Jej rodzice byli artystami i zapewnili dzieciom doskonałe warunki rozwoju psychicznego i artystycznego. Tworzyli w domu swobodną atmosferę, otwartą również na polityczne debaty, które uwielbiał jej ojciec. Charakter Cato został ukształtowany przez ten czas, gdy kosmopolityzm i życie cyganerii nie były jeszcze zabronione. W latach 30. ojciec przeprowadził się do Berlina, a w 1940 roku dołączyły do niego dzieci. Tu Cato dowiedziała się, jakie było prawdziwe oblicze nazistów i charakter toczącej się wojny. Razem z siostrą organizowała pomoc dla francuskich jeńców wojennych. A razem z przyjacielem Heinzem Strelowem pisała i kolportowała antywojenne ulotki, wzywające czytelników do walki z nazistowskim terrorem. Jej walka zakończyła się aresztowaniem we wrześniu 1942 roku. Parę miesięcy później, w styczniu 1943 trybunał wojenny skazał ją na karę śmierci. Wyrok wykonano w sierpniu tego samego roku w więzieniu Plötzensee w Berlinie. Film Dagmar Brendecke pokazuje nam krótkie, ale intensywne życie tej niezwykłej kobiety, która tak jak Sophie Scholl zasługuje na pamięć następnych pokoleń.