Curriculum mortis

Współczesny człowiek stara się nie myśleć o śmierci, wyprzeć świadomość jej nieuchronności. Film "Curriculum Mortis" skłania jednak do refleksji nad przemijaniem. Nie straszy widza ani go nie poucza, po prostu fascynuje. Joaquin Lopez jest balsamistą. Do jego profesji, dość tajemniczej dla większości ludzi, należy przygotowanie ciał nieboszczyków do ostatniej wędrówki. "Mój zawód niepokoi, ale daje mi także spełnienie" - przekonuje. "Moja praca jest posługą wobec pogrążonych w żałobie rodzin, ale przede wszystkim wobec samych zmarłych". Sam Lopez otarł się w swoim czasie o śmierć, kiedy uległ wypadkowi - autobus zmiażdżył mu nogę. Podana mu wówczas w szpitalu nadmierna dawka morfiny spowodowała u niego tymczasowe zatrzymanie pracy serca. Dziś dzieli się własnymi przemyśleniami na temat "przejścia na drugą stronę". "Z racji zdobytego doświadczenia i wiedzy uważam, że po śmierci człowiek nie odchodzi" - zapewnia. "W jakiś sposób wciąż jest zdolny do komunikowania. To przekonanie wpływa na to, co robię. Poza tym jestem jednak technikiem i emocje nie wchodzą w grę. Podchodzę do ostatniej posługi dokładnie z taką samą delikatnością, jak położna do przyjęcia porodu". W filmie "Curriculum Mortis" widzowie towarzyszą balsamiście w podróży do krainy śmierci, do której prowadzi klientów swojego zakładu pogrzebowego. Jednocześnie reżyser Lionel Monier poszukuje odpowiedzi na pytanie o to, co dziś stanowi istotę relacji człowieka z nieodgadnionym finałem życia. Poruszając aspekty społeczne, etyczne i duchowe, filmowiec rozmawia z intelektualistami, m.in. pisarzem Jean-Lukiem Hennigem, antropolożką Luce des Aulniers, bioetykiem i teologiem Yvonem R. Théroux, filozofem Bernardem Sichere'em oraz kierownikiem katedry tanatologii w College de Rosemont w Montreaulu, Davidem Émondem. Z rozmów z nimi oraz podglądania pracy balsamisty wyłania się niezwykle intymny obraz śmierci, który bynajmniej nie wywołuje w widzu przygnębienia, a skłania do refleksji nad życiem.