Czarna muzyka

Gdy mowa o czarnych brzmieniach, na myśl przychodzi jazz, blues, soul, rap, R'n'B. Ta muzyka zawsze niosła w sobie ducha rewolty. Wyrażała pragnienie wolności, jakiej nie mogli zakosztować czarnoskórzy mieszkańcy Ameryki. Od pieśni niewolników po hip hop w duchu Dirty South, od Louisa Armstronga do Jaya-Z, od kajdan po złote łańcuchy - oto fascynująca historia czarnej muzyki. Niewolnicy, pracujący ponad siły na plantacjach bawełny, jedynie w śpiewie odnajdywali wytchnienie od ucisku. Ich nasycone religijnymi treściami proste utwory ułatwiały pracę i przede wszystkim napełniały nadzieją. Wraz ze zniesieniem niewolnictwa czarni zaczęli tworzyć muzykę dla rozrywki, występując w nielicznych lokalach dla skromnej publiczności. Tak narodził się blues, nieskomplikowane i surowe dźwięki, wyrażające niespełnione nadzieje ludzi, którzy zrzucili kajdany, ale nadal nie czuli się w pełni wolni. Mówiono, że o ile pieśni religijne otworzyły przed czarnymi niebo, o tyle blues sprowadził ich z powrotem na ziemię. Segregacja rasowa pozostawała nadal faktem, a Afroamerykanie mogli o swoich bolączkach opowiadać głównie za pomocą muzyki. Naczelnym jej ośrodkiem stał się Nowy Orlean - tygiel różnych kultur, w którym sąsiadowały z sobą francuskie orkiestry dęte, afrykańskie bębny i hiszpańskie gitary. W gorącej atmosferze miasta narodził się ragtime, w dużej mierze wykreowany przez legendarnego trębacza Buddy'ego Boldena. Dzieckiem ragtime'u okazał się jazz, uznawany za muzykę nieprzyzwoitą i skandalizującą, tym bardziej, że wykonywano ją chętnie w nowoorleańskiej dzielnicy czerwonych latarni. Pierwszą wielką gwiazdą nowego stylu został zresztą syn prostytutki Louis Armstrong. Dwuodcinkowy dokument śledzi historię rozwoju czarnych brzmień. Autorzy filmu, korzystając z niezliczonych archiwalnych nagrań muzycznych opowiadają niezwykła historię zaczynającą się na plantacjach bawełny, a kończącą wśród największych współczesnych gwiazd rapu i R'n'B.